همه چیز در خصوص پروانه های شهریار؛ تنها گونه پروانه مهاجر در دنیا! - بلاگ پو

مهاجرت شگفت انگیز پروانه های شهریار

هر سال میلیون ها پروانه شهریار سفر دور و دراز و شگفت انگیزشان را از کانادا و شمال ایالات متحده آمریکا شروع می نمایند و به سمت نواحی جنوبی آمریکا و مکزیک پرواز می نمایند. هنگامی که پایان پس از این سفر طولانی به مکزیک می رسند روی درخت های پهناور جمع می شوند و آن قدر تراکم آن ها روی درختان زیاد می گردد که از دور شبیه به برگ های درخت به نظر می رسند. یکی از اصلی ترین مراکز تجمع آن ها ذخیره گاه زیست کره پروانه های شهریار (Monarch Butterfly Biosphere Reserve) است که در مرز میچوآکان و مکزیک و 100 کیلومتری مکزیکوسیتی قرار گرفته است.

در سال 2008 این ذخیره گاه در لیست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده و از اهمیت و ارزش بالایی برخوردار است. این منطقه محافظت شده که مساحتی بالغ بر 518 کیلومتر مربع را در بر می گیرد. از این مساحت، بعضی منطقه ها برای بازدید عموم باز هستند و بازتماشامایندگان می توانند از تصاویر بدیع و باورنکردنیِ تجمع میلیون ها پروانه روی شاخه های درخت تماشا نمایند و از یکی از شگفت انگیزترین پدیده های طبیعت لذت ببرند. با ورود به این منطقه با هزاران و میلیون ها پروانه رنگارنگ روبرو خواهید شد که کف جنگل را مفروش نموده اند یا به صورت متراکم روی شاخه ها جمع شده اند و باعث سنگین شدن و خم شدن شاخه ها شده اند.

بازدید از ذخیره گاه های پروانه های شهریار

گفتیم که پروانه های شهریار همه ساله با فرا رسیدن سرما و فصل پاییز از نواحی شمالی آمریکا و کانادا مسیری نزدیک به 3000 کیلومتری را طی می نمایند تا به نواحی جنوبی آمریکا و مکزیک برسند. در استان مکزیکو و همین طور میچوآکان ذخیره گاه های متعددی برای سکونت پروانه های شهریار مهاجر وجود دارد که برای بازدید عموم باز هستند و می توانید از آن ها و تجمع بی نظیر میلیون ها پروانه تماشا کنید. در استان مکزیکو پناهگاه های پیدرا هرادا (Piedra Herrada) و سرو پلون (Cerro Pelón) از جمله این مکان ها هستند که امکان بازدید پروانه ها را به عموم مردم می دهند. در استان میچوآکان هم دو ذخیره گاه اصلی پروانه های شهریار عبارتند از El Rosario Reserve و Sierra Chincua Reserve. با یک روز سفر از مکزیکوسیتی یا مورلیا می توانید به سکونتگاه های پروانه های مهاجر برسید. حتی می توانید شب را در روستای آنگانگو (Angangueo) اقامت کنید تا از هر دو ذخیره گاه تماشا کنید.

چرخه زندگی پروانه های شهریار

طول عمر و چرخه حیات و زندگی پروانه های شهریار به طور کلی از 4 مرحله اصلی تشکیل شده است: تخم، لارو یا کرم، شفیره و بزرگسالی. تغییر و رشد و نمو از مرحله تخم به مرحله بزرگسالی در 30 روز کامل می گردد. جالب است بدانید که عمر پروانه های شهریار حدودا 2 ماه است و از آن جا که کل این مهاجرت و سفر دور و دراز 8 ماه طول می کشد، برای تکمیل این سفر به چهار نسل از این پروانه ها احتیاج است.

• مرحله تخم: پروانه های ماده زیر برگ های گیاه علف شیر (MILKWEED) تخمگذاری می نمایند. این تخم ها حدودا به چهار روز زمان برای تبدیل شدن به لارو یا کرم احتیاج دارند. هر پروانه شهریار ماده می تواند بین 100 تا 300 تخم در زندگی اش بگذارد.
• مرحله لارو یا کرم: پروانه های شهریار بخش زیادی از رشدشان را در این مرحله طی می نمایند. کرم ها با خوردن پوسته تخم رشدشان را شروع می نمایند و بعد از برگ های گیاه علف شیر تغذیه می نمایند و به سرعت رشد می نمایند. جالب است بدانید که گیاه علف شیر برای بسیاری از شکارچیان پروانه های شهریار سمی و خطرناک است و به همین علت محیط امنی برای کرم های کوچک به وجود می آید تا در امنیت و آرامش تغذیه نمایند و بزرگ بشوند.
• مرحله شفیره: در این مرحله کرم خود را سر و ته به یک شاخه متصل می نماید و با تنیدن پوسته بیرونی وارد مرحله شفیرگی می گردد. در طول این مرحله کرم رشد می نماید و به یک پروانه بالغ و بزرگسال تبدیل می گردد.
• بزرگسالی: جالب است بدانید که تفاوت بین جنس نر و ماده پروانه های شهریار کاملا تعیین و شاخص است. پروانه های نر روی بال های عقبی شان یک لکه سیاه دارند. در حالی که پروانه های ماده ظاهری تیره تر از نرها دارند و رگه های پهن تر روی بالشان دارند. پروانه های شهریار بالغ و بزرگسال با خوردن شهد و شیره گل ها انرژی لازم برای سفر و مهاجرت طولانی شان را به دست می آورند.

مهاجرت شگفت انگیز پروانه ها

پروانه های شهریار تابستان را در ایالات متحده و کانادا سپری می نمایند و با فرا رسیدن ماه های سرد به سمت جنوب مهاجرت می نمایند. در حقیقت، پروانه های شهریار تنها گونه پروانه ها هستند که مثل پرنده ها از شمال به جنوب مهاجرت می نمایند. دو علت عمده را می توان برای مهاجرت دسته جمعی پروانه های شهریار بر شمرد: اول این که این پروانه ها نمی توانند در سرمای زمستان دوام بیاورند. در صورتی که دمای هوا به کمتر از 12 درجه سانتیگراد برسد این پروانه ها توان پرواز کردن را از دست می دهند و در سرمای کمتر از 4 درجه سانتیگراد هم کاملا فلج و بی حرکت می شوند. از طرفی، پروانه های بالغ از شهد گل ها تغذیه می نمایند و در فصل زمستان که گل و گیاه وجود ندارد نمی توانند غذا پیدا نمایند.

این پروانه ها با میانگین سرعت 19 کیلومتر در ساعت پرواز می نمایند و البته گاهی سرعتشان به 48 کیلومتر در ساعت هم افزایش پیدا می نماید. گروه های بزرگ پروانه های شهریار می توانند روزانه 128 کیلومتر پرواز نمایند. میلیون ها عدد از این پروانه ها در گروه های بزرگ مسیری 3000 کیلومتری را از شمال ایالات متحده و کانادا طی می نمایند تا به جنگل های oyamel در میچوآکان برسند. این پروانه های زیبا تمام طول زمستان را در این منطقه ها گرمسیر سپری می نمایند تا دوباره سفر بازگشتشان را شروع نمایند و چرخه مهاجرت را کامل نمایند.

چیزی که در خصوص مهاجرت پروانه های شهریار شگفت انگیز و خارق العاده است این است که این پروانه ها هرسال در همان مسیر سال پیش و همیشگی پرواز می نمایند. با توجه به این که عمر هر پروانه حدودا 2 ماه است هنوز دانشمندان نمی دانند چطور چندین نسل بعد در سال بعد در همان مسیر سال گذشته مهاجرتشان را شروع می نمایند. یکی از فرضیه ها در این مورد این است که اندازه اندکی ذرات مغناطیسی در بدن پروانه ها وجود دارد که شبیه به قطب نما عمل می نماید و به این ترتیب، می توانند مسیرشان را از شمال آمریکا به جنوب آمریکا ردیابی نمایند.

منبع: tripsavvy.com