تئاتر احتیاج به مدیر انقلابی دارد، تئاتر از فقدان شفافیت رنج می برد - بلاگ پو

به گزارش گروه دیگر رسانه های خبرنگاران، حسام منظور سالی شورانگیز در تلویزیون سپری می نماید، اما او خودش را تلویزیونی نمی داند. هنوز به تئاتر دلبسته است و از همین روست با فراغت از سریال ها، نمایشی روی صحنه برد. نمایشی که با همان حال و هوای گروه کوانتوم و آثار آرش دادگر اجرایی می شود؛ نمایشی که در ذات خود بیان سیاسی دارد و در تصویر تلاشی تئاتریکال. او اکنون در گفت وگویی مفصل از چشم اندازهایش در تئاتر می گوید، از اینکه چرا هنوز برایش تئاتر مهم است و چرا تئاتر را مهم می داند.

شما از وضعیت تئاتر ناراضی بوده و هستید و شرایط امروز را فاجعه بار می دانید.

منظور: اگر بخواهیم فاجعه را ارزیابی کنیم، فاجعه از 15 سال پیش آغاز شده است؛ تا آنجا که ذهنم یاری می نماید زمانی هزینه فراوری تئاتر در ایران صفر بود.

مدیریت تئاتر ما مدیریت کارمندی و محافظه کار است

تا سال 84 عملاً صفر است که انجمن تئاتری وجود داشت.

منظور: آن زمان که تئاتر کار می کردیم همه هزینه ها حتی چاپ بروشورها را مرکز می داد، یعنی مرکز برای بروشورها با چاپخانه ای قرارداد داشت؛ لباس و پوستر و دکور همه اینها از طرف دولت رایگان تهیه می شد و هنرمند فر اغ بال داشت و دغدغه اینکه تماشاچی داشته باشد را نداشت، همان چیزی که الان می بینیم، چیزهایی که واقعاً مبتذل است. به نظر من وقتی مقایسه می کنید، به تئاتر معمولی تئاتر فاخر نمی گویید، اگر هم بخواهید بسازید هزینه های فراوری اعم از اجاره سالن، لباس و بازیگرها چیزی بالغ بر 100 تا 200 میلیون تومان است، این تازه رقم بسیار حداقلی است و خیلی بریز و بپاش در آن نیست؛ نمی گویم این اتفاق باعث چه می شود؟ مگر گروه چقدر درآمد دارد؟ در حالی که می بینی اکثر این گروه ها حتی نصف مبلغی که گفتم را نمی فروشند؛ پس این ضرر و زیان به چه کسی می رسد؟ چه اتفاقی دارد می افتد؟

ما نیاز به یک مدیر انقلابی داریم

من فکر می کنم مدیریت تئاتر ما مدیریت کارمندی و محافظه کار است و بیشتر از دردسر پرهیز می نماید و می خواهد همه چیز کم دردسر تمام شود، در حالی که ما نیاز به مدیر انقلابی داریم که عزم جدی تری برای تغییر داشته باشد، دل و جرأتش و توان چانه زنی بیشتری داشته باشد، اما نداریم. الان در مدیریت جدید - همگی شان دوستان من هستند و من نمی خواهم به کسی بر بخورد - من برنامه ای نمی بینم و هر مدیری که عوض شده، هیچ برنامه ای روی میز نگذاشته است، یا دست کم برای شفاف سازی نیامده بگوید من از امروز مدیر مرکز هنرهای نمایشی هستم و این جدول برنامه های من برای یک سال آینده و این برای دو سال آینده است؛ در حال حاضر واقعاً برنامه ای برای تئاتر نمی بینم. ناچاریم وارد بحث اقتصادی نیز بشویم، ما از سال گذشته تا امروز تورم مان دست کم 300 درصد بوده است.

در این تورم شدید و جهش شدید قیمت ها، مدیریت تئاتر هیچ بسته حمایتی برای هنرمند ندارد

از دید ما که 300 درصد است، اما دولت می گوید 40 درصد است.

منظور: ببین، تعارف نکن؛ آمار گزارش می دهد 30 یا 40 درصد، این اصلاً برای ما قابل باور نیست؛ چون همه اقلام مصرفی تان از مسکن و خوردو و اقلام غذایی همه اش سه برابر و چهار برابر شده است، تعارف نداریم، ما خوشبینانه می گوییم 300درصد. خب تئاتر به متریال نیاز دارد و شما برای تئاتر باید بخرید، پوستر چاپ کنید و آهن و چوپ و پارچه بخرید. بازیگرتان هزینه های زندگیش سه برابر شده است و می بینید در این تورم شدید و جهش شدید قیمت ها، مدیریت تئاتر هیچ بسته حمایتی برای هنرمند ندارد، اصلاً انگار نه انگار، همان روال طبیعی خودش را ادامه می دهد و هیچ بسته حمایتی برای گروه ها ندارد؛ این گروه ها،که با تورم سه چهار برابری روبرو اند، از آن طرف، قمیت تئاتر را هم نمی شود افزایش داد، به خاطر اینکه مردم همین الان هم نمی توانند پول بلیت را تأمین نمایند.

الان قیمت بلیتتان چند است؟

منظور :40 هزار تومان، اما قیمت اصلی تئاتر ما با هزینه های تمام شده باید 100 هزار توامان می بود.

من از این تئاتر صفر ریال برای نویسندگی، کارگردانی و بازیگری نصیبم شده است

شما قیمت قبلی تئاترتان دو سال پیش 25 هزار تومان بوده، یعنی در این دو سال دوبرابر نشده است.

منظور: نه؛ همین را می گویم؛ هزینه های فراوری من برای این تئاتر خیلی بالاتر از این است، از این تئاتر صفر ریال برای نویسندگی، کارگردانی و بازیگری نصیبم شده است، واقعاً برای علاقه کار کردم؛ مدیران مرکز هنری نمایشی چه کار می نمایند؟ چه برنامه ای برای این بحران داشتند؟ پیش بینی من برای سال جاری بود و متأسفانه داخل همین پیش بینی خودم هم کار کردم. فکر می کنم تئاتر ما تبدیل به شوره زار ورشکسته ای خواهد شد، سال جاری گروه ها یکی پس از دیگری ورشکست خواهند شد و سالن های خصوصی هم نمی توانند به بقا ادامه بدهند؛ چون برای ساز و کار اقتصادی آنها هیچ فکری نشده است و هیچ اساسنامه ای حمایتی برای سالن های خصوصی نداریم.

تئاتر ما تبدیل به یک شوره زار ورشکسته خواهد شد

من می شنوم گاهی اوقات پیکان را به سمت سالن های خصوصی می گیرند، آنها تقصیری ندارند، آنها هم ماهیانه 90 تا 120 میلیون تومان برای ساختمان اجاره می دهند، ساختمان عظیم 1000 تا 2000 متری اجاره اش چقدر است؟ در مرکز تهران ماهیانه، تازه آن زمان صاحبخانه هم می فهمد کاربری اینگونه است، باید هزینه ای بدهند؛ مجانی که ننشسته اند؛ این هزینه را باید از کجا تأمین کند، آنها هم دچار ورشکستگی و مشکلند؛ این انتها تلخ تئاتر ما در سال جاری خواهد بود، هر چند فکر نمی کنم اهمیتی داشته باشد.

خوب حرف عمدشان این است که ما بودجه کامل را دریافت نمی کنیم، چانه زنی هم می کنیم و تازه نصف بودجه مصوب سال جاری به ما می رسد، پولمان هم صرف هزینه جشنواره می شود.

قادر آشنا مدیری بود که خیلی چیزها را آشکار و شفاف کرد

منظور: قادر آشنا مدیری بود که از جنس تئاتر هم نبود، اما ویژگی خوبی داشت و خیلی چیزها را آشکار و شفاف کرد، اگر یادت باشد یک دفعه می گفت مثلاً بودجه تئاتر ایران 15 میلیارد است، آنقدر هزینه فلان می شود، من واقعاً این را نمی دانستم و همواره می گفتم شاید بودجه تئاتر ایران 2 میلیارد است که آنقدر کم پول می دهند یا نمی دهند و یا دیر می دهند، یک دفعه آمد و گفت نه، رقمی گفت که خلاف تصور ما بود؛ ضمن اینکه گفت جشنواره فجر بودجه اش اصلاً جدا تامین می شود، پس بودجه جشنواره از نهاد و جای دیگری می آید؛ الان سؤال اینجا است این بودجه دارد صرف کجا می شود؟

سؤال ما از آقای کرمی همین است پاسخ نمی دهند..

در همه جای جهان شهرداری به تئاترها یارانه می دهد؛ برای اینکه بخش مهمی از فرهنگ در تئاتر است

منظور: واضح به شما می گویم، جواب نمی دهند؛ چون تا به حال هم جواب ندادند، می گویند بخش عمده بودجه صرف هزینه های جاری می شود، خب ما چقدر به کارمند نیاز داریم، این تورم اداری برای چیست؟ مگر مرکز هنرهای نمایشی در حال حاضر چه فعالیتی تئاتر خصوصی دارد؟ من نمی دانم؛ واقعاً نمی دانم این میزان از تورم بورکراتیک اداری و کارمند برای چه به وجود آمده است؟ واقعاً چه نیازی به این تعداد کارمند است؟ باشد؛ اما چه تلاشی می شود برای اینکه بودجه تئاتر بیشتر شود؟ ما بیشتر چانه زنی می کنیم؟ آقای کرمی خودشان از شهرداری آمدند؛ این دیگر خیلی واضح است، یعنی دو دو تا چهارتا است، بخش مهمی از فعالیت فرهنگی کشورها تئاتر است، چه کسی باید متولی این باشد؟ شهرداری.

با دو برابر کردن بودجه فعلی مشکل حل می شود

در همه جای جهان شهرداری به تئاترها یارانه می دهد، برای اینکه بخش مهمی از این فرهنگ در تئاترها است؛ این را من نمی گویم، در کشورهای اروپایی بخش مهمی از فرهنگ آن کشورها در تئاتر است، یعنی مهمترین بخش فرهنگی در تئاتر است؛ حتی سینما به اندازه تئاتر اهمیت ندارد؛ حالا ما می گوییم در کشور ما اولویت های دیگری است، اما به همین اندازه هم شهرداری هیچ بودجه ای برای تئاتر اختصاص نداده است؛ مگر تئاتر چقدر بودجه می خواهد؟ به خدا فکر می کنم با دو برابر کردن بودجه فعلی مشکل حل می شود.

60 میلیار تصویب می شود، 30 میلیاردش می رسد.

منظور: به نظر من باید رقم دو برابر شود، چون واقعاً برای شهرداری این پولها پولی نیست و میزان عوارض و اقتصادیات و جریمه می آید. این 30 میلیارد و 40 میلیارد واقعاً در آن درآمدها گم است، این را می شود اختصاص داد و خیلی از مسائل حل می شود؛ الان چاپ پوستر دست کم چقدر هزینه دارد؟ می خواهم عمق فاجعه را بگویم، هزینه یک برگ پوستر برای نمایش 17 هزار تومان است، یعنی من برای نمایش اگر بخواهم 100 پوستر - که اصلاً شوخی است و نیاز به بیشتر از این مقدار است - بزنم باید نزدیک به 2 میلیون هزینه کنم.

باید بیلبورد بزنید.

مدیریت تئاتر ما اصلاً اهل چانه زنی نیست و اگر ندارد به نظر من استعفا بدهند

منظور: بیلبورد به من نمی دهند؛ من رفتم شهرداری نامه نگاری کردیم تا به وسیله سپاه و دوستانی که داشتیم بیلبوردی بگیریم، گفتند نه، بخشنامه آمده، گفتم چرا؟ گفت همکارانتان گفته اند چرا به بعضی از گروه ها بیلبورد و بنر نمی دهند به بعضی ها می دهید، یعنی بدیهی ترین کار زدن بیلبورد است؛ شهرداری کمترین کاری که می تواند بکند، دادن فرصت تبلیغاتی است؛ اینکه قسمتی به این اختصاص بدهی، شهر دیگر لاغر نمی شود؛ پس من می خواهم به این نکته برگردم که مدیریت تئاتر ما اصلاً اهل چانه زنی نیست و یا قدرتش را ندارد؛ اگر ندارد و اهلش نیست به نظر من استعفا بدهند و بگذارند کسانی به سر کار بیایند که توان چانه زنی داشته باشند. آقا هیچ اصراری نیست که ما روی میز مدیریت بنشینیم؛ اگر نمی توانم کاری انجام دهم چه اصراری است روی این جایگاه بنشینم؛ بگذار آدمی بیاید که چهار جا رابطه داشته باشد و امکان و شجاعت دارد و می تواند با شهرداری و فلان نهاد وارد گفت وگو بشود؛ من در این 10 سال گذشته چیزی ندیدم، یعنی برنامه ای ندیدم.

مهدی شفیعی یک کارهایی داشت می کرد؛ اما در اوجش برکنار شد.

دست کم می توانستیم این بودجه را کارگاه لباس یا کارگاه دکور بزنیم یا چاپ پوستر را به عهده بگیریم و یا پلاتو بنا کنیم

منظور: خواستم کلیتی از این وضعیت ارائه بدهم، حالا ما در این وضعیت که به این شکل درآمده کار می کنیم، وضعیتی که دولتی نیست. دولت نظارتش را می نماید اما هیچ یاریی نمی نماید؛ این بودجه ای که هست نمی دانم کجا هزینه می شود؛ به من گفتند بیا نامه ای بنویس،گفتم که چی؟ که اینطوری از این بودجه پول بگیریم، یعنی بنویسیم ما به فلاکت افتادیم و نمی توانیم بفروشیم؛ این نامه می رود بعد از یک سال پول می شود؛ گفتم احتمالاً شوخی می کنید. این شیوه اختصاص بودجه در تئاتر است. ما دست کم می توانستیم این بودجه را بیایم کارگاه لباس بزنیم یا کارگاه دکور یا چاپ پوستر را به عهده بگیریم و یا پلاتو بزنیم که هزینه های زیادی دارند؛ خیلی از هزینه های ما صرف هزینه های پلاتو می شود. فکر کنید گروهی سه چهار ماه می خواهد تمرین کند، من الان که کارگردانی می کنم این گرفتاری ها را از نزدیک لمس می کنم.

قبلاً چون بازیگر بودم خیلی از نزدیک متوجه اوضاع نبودم و حالا عمیقاً می فهمم مسائل فراوری کجاست و می دانم چاره اش چیست. این هزینه اگر صرف همین بشود، بخش عمده این بار اقتصادی برداشته می شود. از آن طرف اگر شهرداری بتواند سالن های خصوصی را حمایت یا بخشی از آب و برق و گازشان را رایگان و یا برای امکانات اجاره کمتری از گروه ها دریافت کند، فضا مساعدتر می شود. ببینید خیلی راحت است؛ من مدیر نیستم و هیچ تخصصی هم در مدیریت ندارم؛ اما به عنوان مدیر عادی که فکر می کنم، می بینم همه چیز، فرمول و راه حلی دارد؛ نمی دانم چرا هیچ خواست و اراده ای وجود ندارد که این مسائل حل بشوند و احساس می کنم همه می خواهند بی دردسر دوران مدیریتشان تمام بشود و با خودشان می گویند، خب چه کاری است کاری بکنیم؛ همین طور بوده و همین روال هم طی می شود.

عموماً مدیریت در مسیری بوده است که آینده خودش را تضمین کند.

تمام سرمایه های خوب ما هنرمندانند که سال ها برایشان وقت و هزینه گذاشته شده است تا 10 کارگردان مطرح داشته باشیم

منظور: خب این وسط بلاها سر تئاتر می آید، می دانی چه بلایی سر تئاتر می آید؟ تمام سرمایه های خوب ما هنرمندانند؛ سال ها برای اینها وقت و هزینه گذاشته شده است که 10 کارگردان مطرح داشته باشیم؛ الان کجا هستند؟ گروه ها از هم پاشیدند و دیگر کار نمی نمایند، چون اصلاً تئاتر کار کردن توجیه اقتصادی ندارد؛ طرف مگر می خواهد ورشکسته بشود که تئاتر کار کند؟ در دهه 80 گروه هایی داشتیم که بعضی در ابتدای دهه 90 هم فعالیت می کردند؛ الان کجایند؟ من می توانم اسم ببرم، اما نمی خواهم، آقای فلان و آقای فلان. آن کارگردان های برجسته ای که در سطح بین المللی کار می کردند الان کجایند و چه فعالیتی می نمایند؟ گروهشان کجاست؟ الان خلاصه شده در کارگردان های کار اولی و کار دومی؛ کارگردان های بدی هم نیستند. بالاخره این جوان ها هم باید کار نمایند و از جایی آغاز نمایند، اما اکثر کارها بدین منوالند.

آنها هم مشکلشان این است که تداوم ندارند و همه در کار اول و دوم به خط سرانجام می رسند.

منظور: در همان اجرای اول ورشکسته می شوند، یعنی احتمالاً اولش یک تصوری از تئاتر دارند که بسیار جای خوب و لذت بخشی است، برویم تئاتر کار کنیم؛ چند جوانند که پولی می گذارند، می آیند ورشکسته می شوند و بعد می روند، یعنی آنها هم کار نمی نمایند.

حالا آنها که خوبند، جذب سینما می شوند، مثلاً جابر رمضانی دارد فیلم می سازد؛ این بچه های جوان از نسل قبلند که سه، چهار اجرا را خوب رفتند؛ اما به راحتی تبدیل به سرمایه سینما می شوند.

الان محصول تئاتر ایران چیست؟

منظور: این مقدمه است که خودت بهتر از من می دانی. وضعیت فعلی تئاتر این است؛ آیا این حرف حساب است یا نه؟ می گویم مجموعه مدیریتی را باید بر اساس محصولش ارزیابی کنید، مثلاً شما کارخانه ای را بر اساس محصولش ارزیابی می کنید؛ من کارخانه ای را تحویل گرفتم و 10 سال دست من بوده است، الان چه محصولی فراوری می نماید؟ محصول تئاتر ایران چیست؟ در طول دو سه سال گذشته کدام تئاتر شاخص ایرانی بوده که رفته در جشنواره بین المللی جایزه ای مثل گذشته کسب نموده است؟ خبر ندارم، شاید بوده، اگر هم بوده بر اساس قابلیت های شخصی بوده، نه بر اساس ابزارهایی که مدیریت به کار برده است. ما در دو سه سال گذشته چه فراوریی داشتیم که بگوییم این یک تئاتر بین المللی شاخص است؟ در در گذشته داشتیم که آن هم در استعدادهای فردی بوده است.

الان کارها اول می روند آنجا پیروز می شوند بعد می آیند اینجا اجرا می شوند، مثلاً کوهستانی کاری است که فرانسه اجرا می شود بعد می آید ایران و مورد استقبال قرار می گیرد.

با تئاتر می توانید کشورتان را مطرح کنید و با آن هجمه تبلیغاتی که در جاهای دیگر علیه ماست مقابله کنید

منظور: کوهستانی استعداد و قابلیت فردی است. برعکس شده، ما می گوییم الان تضارب فرهنگی به وجود می آید و برخورد ما در حوزه فرهنگ است، بعد چه برنامه ای در این حوزه داریم ؟خیلی حوزه خطرناکی است، ما چقدر امکان به وجود می آوریم؟ با هجمه فرهنگی که روبه روی ما است در تئاتر و سینما خیلی ابزار روشن و خوبی داریم، برای اینکه شما می توانید کشورتان را مطرح و با آن هجمه تبلیغاتی که در جاهای دیگر علیه ما است مقابله کنید. چرا از این ابزار استفاده نمی کنیم و چرا اینطوری از بینش می بریم؟

شاید درک درستی مدیران فرهنگی درباره تئاتر وجود ندارد. سینما برایشان خوشگل است.

منظور: تئاتر خیلی از سینما مهمتر است؛ به خصوص در اروپا، یعنی شما در خیابان های اروپا قدم بزنی سالن سینما نمی بینی، اما سالن تئاتر در هر کوچه ای هست. من خودم در اروپا بسیار اجرا کردم و به ندرت سالن سینما دیدم، اصلاً در اروپا هم فراوری سینمایی به شکل مرسوم اینجا وجود ندارد، فکر می کنم سه چهار کشور فراوری سینمایی دارند، مثل آلمان و سوئد. در سال چند تا فیلم سینما می سازند؟ ما در طول سال 100 تا 150 فیلم بلند می سازیم.

فکر کنم ما بعد از آمریکا و هند بزرگترین فراوری نماینده فیلم جهان هستیم.

منظور: اما در اروپا بیشتر تئاتر برایشان مهم است و اهمیت تقلید تئاتر برایشان بیشتر از سینما است.

این کارها تئاتر را خصوصی نمی نمایند؛ اینها دارند تئاتر را از سرشان باز می نمایند

فرهنگ اجتماعی هر جامعه ای در تئاتر متبلور می شود؛ آقای ناظرزاده کرمانی مدام می گوید تئاتر ویترین جامعه است.

منظور: تئاتر نوک پیکان فرهنگی است، یعنی اگر این را نفهمیم و متوجه نشویم که این مسئله است، متوجه اهمیت موضوع نشدیم، اگر می شدیم وضعیت به این صورت نبود؛ در حالی که به شدت استعداد داریم. من این حرفها را سال هاست می زنم؛ یکی از کسانی که تئاتر خصوصی را هشدار داد من بودم، اگر به مصاحبه های هفت هشت سال اخیرم مراجعه کنید می بینید. همه می گفتند به به چقدر خوب است، من از جمله آنهای بودم که مخالفت کردم؛ چون چشم انداز را داشتم و می دیدم این کارها تئاتر را خصوصی نمی نمایند. اینها دارند تئاتر را از سرشان باز می نمایند، یعنی می گویند این چه کاری است، ولش کن بروند خودشان هر چه فروختند؛ در حالی که تئاتر خصوصی این نیست که از سرت باز کنی؛ این است که امکان برای من فراهم کنی تا کمپانی تشکیل بدهم و تو از کمپانی ها حمایت اقتصادی کنی تا بتوانند کار فراوری نمایند؛ نه اینکه تئاتر را همین طور ول کنید. مگر در آلمان و اروپا خصوصی نیست؟ بیشترین بودجه را به کمپانی می دهند؛ اصلاً بدانند شما کمپانی دارید به شما هر سال بودجه می دهند؛ چون تئاتر هیچ وقت نمی تواند خود گردان باشد؛ به لحاظ اقتصادی این اصل است؛ چون هزینه های فراوری تئاتر خیلی بالا و امکان فروشش خیلی پایین است.

البته آنها با سیستم های درست اقتصادی شان یاری می نمایند که کمپانی ها شکل بگیرند و از آن، چند استعداد شکوفا شود. در همه جهان هم دائم می بینیم تئاتر درآمدزایی دارد.

منظور: درآمدزایی دارند؛ کمپانی های صنعتی را مجبور می نمایند بخشی از اقتصادیاتشان را به تئاتر اختصاص بدهند و شهرداری ها هم حامی اند.

در انگلستان برای فراوری تئاتر از کلمه صنعت تئاتر استفاده می نمایند، یعنی شما در انگلستان وقتی پروداکشن می گویید، یعنی چیزی فراوری می شود و به صنعت پر درآمدی رسیده ایم که فروش فوق العاده ای دارد. الان نمایش شما 30 شب اجرا می شود، در صورتی که آنجا نمایش 30 شب در منچستر است و بعد می رود اسکاتلند و ایرلند و همه جای اروپا را می شود؛ در این 30 شب ممکن است فقط درآمد و هزینه هایتان را برابر کنید؛ تصور کنید در ایران این همه شهر بزرگ وجود دارد، اما هیچ چشم اندازی برای سفر و تور راه انداختن نداریم.

منظور: آمار دقیقی نداریم، اما همین طور که میدانی سؤال کنید، می فهمید که 90 درصد مردم تهران حتی یک بار هم تئاتر ندیدند.

طبق آمار 11 تا 14 درصد، سالی یکبار تئاتر می بینند.

منظور: پس چقدر درست گفتم؛ من دارم در تهران صحبت می کنم نه در شهرستان ها.

کسانی که می روند تئاتر می بینند بیشتر مخاطب تئاتر آزادند.

منظور: پس آنها که هیچ، اصلاً راجع به آنها صحبت نمی کنیم، اما ببین چقدر فاجعه آمیز است، 14 درصد تماشاچی وفادار داریم که هر ماه تئاتر می بینند؛ 90 درصد مردم پایتخت تئاتر نمی بینند یا حتی شاید تا حالا در عمرشان تئاتر ندیده اند.

وقتی می گوییم تئاتر برای همه پس باید یک بخشی از پول بلیت تئاتر را هم تقبل کنیم

بعد ما شعارمان از سال 1383 تئاتر برای همه است.

منظور: بله، این شعار آن زمان هم برایم عجیب بود؛ با شعار که چیزی درست نمی شود؛ وقتی می گوییم تئاتر برای همه پس باید بخشی از پول بلیت تئاتر را هم تقبل کنیم. همه جا بخشی از یارانه را باید به گروه ها بدهند، وگرنه پول بلیت تئاتر الان خیل گران است؛ باید نزدیک به 150 هزار تومان باشد. برای تئاترهای معمولی نمی گویم، بلکه آثار فاخر، تا بتوانند حداقل به چرخه اقتصادی یاری نمایند. بخشی را باید شهرداری بدهد و بخشی را ه دولت، که نمی دهد. شما تصور کنید که خانواده ای چهار نفری می خواهند تئاتر ببینند، 200 هزار تومان هزینه می نمایند؛ شامی هم باید بیرون بخورند.

نصف حقوقش را باید بدهد.

این شعار تئاتر برای همه پوچ است و دیگر به درد نمی خورد

منظور: ما الان چقدر حقوق می گیریم؟ تمام شد و رفت؛ پس این شعار تئاتر برای همه پوچ است و دیگر به درد نمی خورد.

آقای منظور همین شهرداری بیاید، نمایش های رایگان هم درست می نماید؛ مثلاً آقای سعید اسماعیلی سال قبل نمایشی داشت در عباس آباد و ایرادی هم که گرفته می شود این است که چنین آثاری خیلی کیفیت خوبی ندارند.

منظور: من این تئاترها را ندیدم و نمی توانم نسبت به آنها قضاوت کنم، اما در مجموع این اتفاق در مناسبت ها رخ می دهد. من تصور دیگری دارم؛ به نظرم هزینه فراوری نمایش های فاخر و رایگان را بین گروه های تئاتر تجربی تقسیم کنیم که امکان های بیشتری را فراهم می نمایند؛ من اگر در شهرداری مسئول باشم این کار را می کنم. این بودجه عظیمی که می گذارند برای دو یا سه نمایش داخلی رایگان را تقسیم نمایند و به راحتی می شود با این حجم عظیم پول تعدادی گروه تجربی را که آماده ترند برای اجرا حمایت نمایند تا به حیاتشان ادامه بدهند و زیر پوشش شهرداری هم باشند. من نمی خواهم راجع به کشورهای خیلی پیشرفته صحبت کنم، راجع به همین کشور بغل دستمان ترکیه صحبت می کنم؛ آنجا تئاتر رسمی آنکارا نزدیک به 3 هزار بازیگر را تحت پوشش اقتصادی دارد و حقوق ماهیانه پرداخت می نماید؛ پول زیادی نیست، به اندازه ای که گذران زندگی بشود و این خیلی یاری بزرگی است؛ کار دیگری هم نمی نماید و فقط تئاتر کار می نمایند و این در کشوری مثل ترکیه که خیلی فضای عجیب و غریبی ندارد، رخ می دهد؛ شاید از ما هم ضعیف تر باشد اما آنها هم اهمیت موضوع را می فهمند و این کار را انجام می دهند. ما از هزینه های کلان و موردی به نتیجه ای نمی رسیم.

ما باید از گروه های کوچک حمایت کنیم، پیروز ترین گروه های تئاتر ما گروه های کوچک بودند که از دل مولوی بیرون آمدند و اکنون در اروپا پیروزند و نماینده فرهنگی ما شده اند.

منظور: آن مدلی که می گویم در تئاتر ندیدم، اگر من بودم این کار را می کردم.

dorezamin.com: دور زمین | سفر به دور زمین هیچوقت اینقدر آسون نبوده! تور ارزان، تور لحظه آخری، اروپا، تور تایلند، تور مالزی، تور دبی، تور ترکیه

chinaro.ir: چین: سفر به کشور پهناور و باستانی، پکن، شانگهای ،گوانجو و هانگزو

asiaro.ir: آسیا رو: سفر به آسیا، جنوب شرقی آسیا، آسای مرکزی و خاورمیانه