خوش به حال وزیر جوان با این دفتر کارش! - بلاگ پو

به گزارش خبرنگاران، روزنامه شهروند نوشت: محترم خانم آرزو دارد یک بار دیگر عمارت کلاه فرنگی بی سیم را ببیند. همان بنایی که روزگاری در زمان جنگ جهانی دوم خبر اشغال ایران از سوی متفقین از آن مخابره شد و امروز که روزگاری دیگر است، قرار است دفتر کار وزیر ارتباطات باشد. همان عمارتِ سقف گنبدی با دیوارهای آجری و پنجره های چوبی که 80 سال پیش، صبح به صبح، محترم خانم با همبازی های دیگرش از پشت پنجره تماشایش می کرد. آن زمان محترم مشیری کودکی 6ساله بود، دخترِ بابا بی سیمی؛ مسئول بخش تأسیسات نخستین ایستگاه رسمی تشکیلات بی سیم و رادیو. او حالا مادربزرگی 85 ساله است و تاریخ شفاهی این بنا، اما هر وقت دست نوه اش را می گیرد و در خیابان قدم می زند، با حسرت به کلاه فرنگی و خانه های سازمانی پشت سرش، که روزی خانه کودکی اش بود، نگاه می نماید. اکنون 40 سال از آخرین باری که محترم خانم عمارت و خانه های سازمانی را از نزدیک دید، می گذرد.

بر شانه های ساختمان بی سیم کلاه فرنگی گرد تاریخ نشسته؛ از سال 1303 که آجر به آجر ساختندش تا اسفند سه سال بعد که در سالروز کودتای رضاشاه افتتاح شد و سال های بعد، بسیاری از رویدادهای مهم از آن به بیرون مخابره شد. 76 سال طول کشید تا کلاه فرنگی جایی در فهرست آثار ملی برای خود پیدا کند و شماره بگیرد؛ سال 88 که تابلوی موزه روی دیوارش نصب شد و امروز قرار است دفتر کار وزیر جوان باشد. عمارت کلاه فرنگی خارج از شهر بود و آن طور که محترم خانم در خاطرش است، تا دوردست هایش، تا آن جا که به کوه می رسید، جز بیابان و دشت، از شهری که این چنین امروز احاطه اش نموده، خبری نبود. کارکنان رادیو، راهی طولانی را با درشکه تا آن جا می آمدند، اما خانه بابا بی سیمی، درست پشت سر عمارت بود. حالا که سال های سال گذشته، در کلاه فرنگی 6 ژنراتور، دستگاه بی سیم و تعدادی تابلوی نقاشی و فایل های تصویری و میزها و جایگاه های قجری باقی مانده و این طور که در خبرهای تازه گفته اند، قرار نیست هیچ کدام اینها از عمارت خارج گردد. مدیر کل روابط عمومی وزارت ارتباطات گفته دلیل این جابه جایی، علاقه وزیر به حفظ بناهای تاریخی است و هدف، حفظ بنای عمارت و احترام به کارکرد آن. حالا قرار است کار تعمیر تأسیسات بنا شروع گردد و محمدجواد آذری جهرمی جایگاه وزارتش را آن جا برپا کند. محترم خانم می گوید: خوش به حال وزیر. و از آرزوی همیشگی اش حرف می زند؛ دیدن خانه کودکی و یادآوری خاطرات درختان توت و قنات ها مانده؛ دیدن غلامحسین بنان و حمیدرضا نوربخش و شنیدن آوازشان از رادیوی بزرگ خانه.محترم خانم! شما در همین عمارت کلاه فرنگی به جهان آمدید؟ خانه ما پشت این عمارت بود، توی خانه های سازمانی. 6ساله بودم که آمدیم توی این ساختمان. عمارت را که افتتاح کردند، پدرم زودتر آمد و بعد ما را با خودش آورد. پدرم مسئول اتاق فرستنده بود.تا کی آن جا بودید؟ 16 سال آن جا زندگی کردم، بعد ازدواج کردم و از تهران رفتم اما مدام می آمدم به خانواده ام سر می زدم و پیش شان می ماندم.حتما خاطرات زیادی از آن جا دارید. یادتان هست، نخستین بار که رادیو را روشن کردید و نخستین صدایی که شنیدید؟ بله؛ رادیو تازه آمده بود. نمی دانم آن وقت ها در تهران هنوز بقیه رادیو داشتند یا نه اما یادم هست که پدرم یک رادیو خرید و آورد خانه؛ زنان همسایه آمدند خانه ما که بشنوند. پیچ رادیو را می چرخاندیم و همه می گفتند: آقای مشیری یک قوطی خریده که از توش صدا درمیاد. هیچ وقت یادم نمی رود.همسایه ها -همه کارمندان ساختمان بی سیم- هم در خانه های سازمانی بودند؟ نه؛ این طور نبود. خیلی ها از راه دور می آمدند؛ اما کارمندان مسئول اتاق فرستنده یا آنهایی که کارهای حساس داشتند، پشت کلاه فرنگی، 500 متر آن طرف تر از آن ساختمان بلند (اداری)، زندگی می کردند. مثلا آن طرف تر خواهرم و شوهرش که مسئول تأسیسات بود، زندگی می کردند. عمارت هم زیر دست آقای زاهدی بود؛ رئیس رادیو ایران. تمام دور و بر آن جا بیابان بود؛ از خود ساختمان بی سیم تا ته باغ که نگاه می کردی، یک دست صحرا بود تا کوه -مثل امروز نبود با این همه ساختمان.پس چطور مدرسه می رفتید در آن- به قول خودتان- صحرا؟ مدرسه ام نزدیک چهارراه قصر بود. نمی گذاشتند تنها برویم و برگردیم، باغبانی آن جا بود که من و بچه های دیگر را می برد و برمی گرداند. یادم هست سر راه از سر شیطانی می رفتیم کمی بالاتر از باغ، در آن جا قهوه خانه سید خندان بود.داخل عمارت بی سیم را یادتان هست؟ کمی یادم هست؛ هر کسی را نمی گذاشتند برود آن تو. یادم می آید از طرف مدرسه به من گفتند پدر تو که آن جا کار می نماید، پس می تواند به رئیس بگوید که بچه مدرسه ای ها بیاییم آن جا آواز بخوانیم. این شد که من هم اتاق فرستنده را دیدم. با بچه های مدرسه و گروه موسیقی رفتیم آن اتاق بالایی و ای ایران ای مرز پرگهر را خواندیم و از رادیو پخش شد.آدم های معروفی که آن جا دیدید، چطور؟ پایین تلفن خانه یک اتاقک نگهبانی بود. خواننده ها می آمدند از آن جا رد می شدند و بعد می رفتند در سالن بزرگ اتاق اولی تمرین می کردند. من محمدرضا نوربخش، غلامحسین بنان و چند نفر دیگر را یادم هست. کارم این شده بود که می رفتم همان قسمت ورودی، روی پنجه می ایستادم و از پشت پنجره تماشا می کردم که تمرین می نمایند و بعد می روند طبقه بالا؛ اتاقک فرستنده صدا. من بچه بودم و خیلی آدم ها را نمی شناختم؛ فقط می رفتم برای تماشا. اما پدرم همه را می شناخت. شب های جمعه که آقای راشد یزدی صحبت می کرد، مادرم گوشش را می چسباند به رادیو و می گفت شما حرف نزنید تا من سخنرانی این آقا را گوش بدهم. آخ که چه خاطره هایی من آن جا دارم.چرا رفتید مشهد؟ بعد از ازدواج به واسطه شغل شوهرم که آموزش وپرورشی بود و مدیرکل چند تا استان در شهرهای مختلفی زندگی کردیم؛ اهواز، اصفهان و بلوچستان. هر کدام از بچه ها را یک جا جهان آوردم. شده بودیم مارکوپلو؛ دست آخر هم آمدیم مشهد. من تنها بوده ام در این سال ها. خیلی جوان بودم که تنها شدم. 51 سالم بود که همسرم سکته کرد. اواخر جنگ بود. آن زمان در ایران قلب عمل نمی کردند، بردیمش آمریکا برای جراحی و برگشتیم؛ 9 رگش بسته بود، 61 سالش بود؛ تقریبا 30 سال است که تنها هستم.بعد از آن دیگر نرفتید عمارت و خانه قدیمی تان را ببینید؛ تغییری ننموده از آن سال ها؟ آخرین بار 40 سال پیش بود. یک آقایی آن جا بود ، ما را دعوت کرد خانه اش؛ خانه قدیم خودمان. رفتم یک ساعتی نشستم، دیدم خیلی قیافه خانه عوض شده است. ساختمان ها همان است، ظاهرش عوض نشده اما داخلش تغییر نموده است. بوستان اندیشه هم یادم هست که میدان چوگان بود؛ ما بچه ها هم می رفتیم تماشا. عمارت نباید عوض شده باشد؛ چون ثبت ملی است تا من آن جا بودم، همه چیز خوب بود.از اتفاقات مهم تاریخی چیزی خاطرتان هست؟ یادم هست وقتی می خواستند مصدق را بگیرند، من خانه پدرم بودم؛ آن جا باغ بود. زمستان ها گوسفند ته باغ داشتیم شاگرد باغبان می چراند، ریختند و اداره را گرفتند. این دو گوسفند را هم همان دو نفر ریختند که ببرند. مامور باغ دوید و گفت اینها را کجا می برید؟ مال دولت نیست، مال آقای مشیری است.آن زمان چند سال تان بود؟ به نظرم سال1332 بود. آن وقت ها یک بچه داشتم. آمده بودم خانه پدرم میهمانی. بعد از انقلاب هم که دیگر پدرم بازنشسته شده بود. سال های بعد هم که دیگر از رادیو بیرون آمده بود و تلویزیون آمد و آخرش عمارت از رونق افتاد. بعد از آن کوشش نکردید که عمارت را دوباره ببینید؟ نوه ام خیلی کوشش کرد. نشد، اما خیلی دوست دارم آن جا را ببینم. می دانید، مرور خاطرات کودکی خیلی لذتبخش است. آدم از زندگی چه می خواهد؟ هر زمان هم از مشهد می آیم تهران، می روم موزه رضاعباسی جلوی در باغ می نشینم، برای پدرم حمد و سوره می خوانم و برمی گردم و توی راه عمارت را از دور نگاه می کنم. به نوه ام گفتم، رضا جان، من دلم می خواهد فقط یک بار دیگر آن جا را ببینم. اجازه نمی دادند برویم داخل. خبر دارید که قرار است عمارت به دفتر کار وزیر ارتباطات تبدیل بگردد؟ چه خوب. اتفاقا ضروری است کسی آن جا باشد و تنها رهایش ننمایند. آن عمارت تاریخ بلندی پشت سرش دارد، کاش هر که آن جا می رود، خوب از آن نگهداری کند. امیدوارم وزیر خوش قدم باشد و شکل ساختمان را عوض نکند.

dorezamin.com: دور زمین: آشنایی با زیبایی های دنیا در مجله سرگرمی و گردشگری

batask.ir: ترجمه آنلاین و دارالترجمه آنلاین، ترجمه مقالات انگلیسی

thailandro.ir: سفر به تایلند با همه خوشی ها و تفریحات هیجان انگیز