دوچرخه سوار برهم زننده نظم دیکته گردیده بر فضای اجتماعی است - بلاگ پو

وی در انتها تاکید نمود: باید دیدگاه ها عوض گردد و حتی قوانین تغییر کند تا دوچرخه و دوچرخه سواران دیده گردد.

دیگر سخنران این جلسه، الهام فخاری؛ عضو شورای شهر تهران بود. او با ذکر این نکته که باید آنالیز گردد چرا طی یکی دو دهه گذشته، دوچرخه از زندگی مردم برچیده شد؛ سه پیشنهاد را برای رواج دوباره آن عنوان کرد: نخست آنکه دوچرخه سواری به عنوان مُدِ اجتماعی و نه رفتار روشنفکرانه تسری یابد. دیگر آنکه، باید روی جوانان سرمایه گذاری صورت گیرد و سوم این است که به عنوان یک رفتار لذت بخش، میان مردم که زندگی غمگین و پرتنش دارند، گسترش یابد. در این میان، برای سیاست های ترویج اجتماعی، باید از موثران جامعه یاری گرفت.

وی افزود: باید اعتماد عمومی جلب گردد و کمپین ها اثرگذاری خود را عمق ببخشند تا مردم دیگر دوچرخه سواری را نه یک رفتار فانتزی و لوکس و برای تفریح و سرگرمی که وسیله ای برای رفت و آمد بدانند. همچنین می توان دوچرخه سواری را به عنوان یک رفتار پیشگیرانه برای آلودگی هوا رواج داد و اینکه، مهم ترین رقیب دوچرخه، خودرو نیست، موتور است؛ اینکه در تصادف خودرو و موتور، حتی اگر موتور مقصر باشد، پنجاه پنجاه مقصر است اما در تصادف خودرو و دوچرخه، دوچرخه هیچ حقی ندارد. باید دوچرخه چنان مهم گردد که قوانین هم برایش تغییر یابد.

سپس، شهاب الدین کرمانشاهی؛ استادیار دانشکده شهرسازی دانشگاه تهران برای حاضران سخن گفت. او درباره یک نظرسنجی از 250 دانشجو یاد کرد که موضوع آن تکنولوژی دوچرخه برقی بود. او درباره نتیجه این نظرسنجی بیان داشت: 92 درصد آنها طی دو هفته، دوچرخه سوار نگردیده بودند و 4 درصد 2 ساعت استفاده نموده بودند، یک سوم آنان اصلا دوچرخه نداشتند و آنها هم که داشتند غالبا استفاده شان تفریحی و ورزشی بود، با این حال، 85 درصد علاقه داشتند دوچرخه داشته باشند، 80 درصد آنها دوچرخه سواری را نماد و نشانه بی بضاعت بودن نمی دانستند، 60 درصد اما نگران سرقت دوچرخه بودند، 43 درصد هم نگران آلودگی هوا و شیب خیابان ها بودند و 70 درصد گفته اند اگر دوچرخه برقی باشد، تمایل دارند استفاده نمایند. شاید این نوع دوچرخه مناسب کسانی باشد که بخواهند از آن به عنوان وسیله حمل و نقل استفاده نمایند و اگرچه میزان فعالیت آن کمتر از دوچرخه عادی است، در مقیاس کوچک و برای آنانی که دافعه دارند، اثرگذاری خوبی خواهد داشت.

وی افزود: به هر روی، هر نوع و شکل دوچرخه حس شادی و توانمندی را افزایش می دهد و لبخند دوچرخه سوار نه شوآف که یک واقعیت است.

آخرین سخنران، علی آخرتی؛ انسان شناس بود. او از منظری دیگر به این رفتار اجتماعی نگاه کرد و گفت: تجربه دوچرخه سواری در فضاهای عمومی از طریق دوچرخه سوار با اطراف شکل می گیرد و برهم زننده نظم دیکته گردیده بر فضاست. زیرا در جایی که فضای عمومی در کنترل حاکمیت باشد، دوچرخه سوار نظم اجتماعی را بر هم می زند. دوچرخه سوار نه پیاده است و نه سواره، بلکه مرز این دو است و حتی خود را هر دو و یا هیچ یک تعریف می نماید و نظم جدید را پیشنهاد می دهد.

وی ادامه داد: با بازتعریف فضا، می توان شهر دیگری را تعریف کرد. دوچرخه سوار با حضور لغزان خود، نه هیچ نظارتی را بر خود می پذیرد و نه مانندِ به تعبیرِ میشل فوکو؛ بدن های رام، هرجا تشخیص داده گردد، در معابر شهری به زیرگذر و پل هوایی راهنمایی می گردد. دوچرخه هم وسیله بازی و سرگرمی است و هم وسیله حمل و نقل. دوچرخه به دوچرخه سوار اجازه پرسه زنی در شهر را می دهد و به همین سبب، اتوبان ها فضاهای جذابی برای دوچرخه سوار نیستند.

وی خاطرنشان ساخت: نباید از فضاهای بینابینیِ شهری ترسید که خنثی و عریان شوند و البته دوچرخه یاری می نماید تا دوچرخه سوار، شهر را متفاوت و با فصل ها، صداها، بوها و رنگ های مختلف تجربه کند. و در انتها، بخش هایی از کتاب در ستایش دوچرخه اثر مارک اوژه؛ انسان شناس فرانسوی را برای حضار قرائت کرد.