نیما را خانه خراب کردند

به گزارش بلاگ پو، انگار راهش را یاد گرفته اند؛ درست مانند وقتی می خواهند پایه های یک خانه تاریخی را سست نمایند و پای پی های خانه آب می اندازند، حالا هم با باز گذاشتن در خانه نیما یوشیج از چند ماه پیش، بنا را گذاشته اند برای تخریب تدریجی خانه نیما.

نیما را خانه خراب کردند

نقشه را خوب بلدند. به مرور نه تنها تردد معتادان در خانه ای بی صاحب مردم محله را عاصی می نماید و از پلیس و شهرداری کمک می خواهند، بلکه راه دزدان برای بردن در و چارچوب های خانه هم راه را به ثبت ملی باقی ماندن این بنای ارزشمند می بندد و به مرور با صدور مجوز ساخت وساز - در پی یک مصداق ناهنجاری شدن خانه - لودرها را به جان آن می اندازند.

به گزارش خبرنگاران، بیش از هفت ماه پیش بود که بعد از انتشار خبرهایی مبنی بر درخواست خروج از ثبت خانه نیما، هر روز رسانه ها درخواست های دوستداران شعر و ادب و تاریخ و فرهنگ و برخی مسئولان فرهنگی را برای نجات خانه منتشر می کردند؛ تا شاید کسی به داد خانه نیما برسد، خانه ای که معتقد بودند چیزی کمتر از خانه - موزه سیمین و جلال ندارد و اتفاقا در همسایگی آن است.

دی ماه سال گذشته بود که تمایل مالک شخصی خانه برای تخریب ونوسازی خانه نیما شکایت کرد و به مرور درخواستِ او به دیوان عدالت اداری رفت و حتی خبر خروج از ثبت خانه هم منتشر شد. اما نخست در 23 دی سال قبل، خلیل آبادی - رییس کمیته میراث فرهنگی شورای شهر تهران - از رایزنی شورای شهر تهران با مالکان خانه نیما یوشیج برای حفظ این خانه اطلاع داد تا راهکارهایی برای ماندن خانه نیما یوشیج اتخاذ گردد.

دوم بهمن علی اصغر مونسان - معاون رییس جمهور و رییس سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری - خطاب به محمدحسن طالبیان - معاون میراث فرهنگی - وظیفه سازمان میراث فرهنگی را به وی متذکر شد و خواست تا برای حفظ این بنای ارزشمند که سال 1380 در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده کوشش کند.

در این میان نامه نگاری ها و درخواست های دوستداران ادبیات، تاریخ و فرهنگ گاه و بیگاه برای نجات این خانه منتشر شد اما حرف و حدیث ها درست وقتی تمام شدند که میراث فرهنگی اصل 79 را رو کرد تا دیوان عدالت اداری با استفاده از آن اصل قانونی، راه را بر خروج از ثبت این بنای تاریخی و ارزشمند ببندد.

همان طور که چهارم بهمن که فرهاد نظری - مدیرکل دفتر ثبت آثار تاریخی - به خبرنگاران بیان کرد: خانه نیما یوشیج واجد ارزش ثبت شناخته گردیده اما فعلا هیچ شماره ثبتی به این بنای تاریخی تعلق نمی گیرد. این صحبت به این دلیل مطرح گردیده بود چون با استفاده از قانون 79 می توان واسطه ماندن این خانه در فهرست آثار ملی شد و درخواست برای خروج از ثبت این خانه، به نتیجه نرسید. حتی در پیگیری های دوباره اداره کل دفتر ثبت آثار تاریخی در همان زمان اعلام شد؛ پرونده خانه نیما یوشیج بار دیگر تهیه شد و با برگزاری جلسه چهارشنبه، چهارم بهمن، کمیته ثبت آثار تاریخی این بنا را واجد ارزش ثبت شناخت. و سکوت در خانه نیما برقرار شد.

حتی هشتم اردیبهشت سال جاری هم سرپرست وقت شهرداری تهران - سمیع الله مکارم حسینی - در مراسم افتتاحیه خانه - موزه سیمین دانشور و جلال آل احمد بیان کرد؛ خرید، مرمت و بازسازی خانه ها در تهران یکی از برنامه ها و اولویت های شهرداری تهران است. در آینده نزدیک خانه نیما یوشیج را خریداری می کنیم. بودجه خرید این خانه تامین گردیده است و به محض خریداری مرحله مرمت، احیا و حفاظت خانه آغاز خواهد شد. تهران مشاهیر بسیاری دارد. می خواهیم علاوه بر پایتخت اداری کشور به پایتخت ادبی و هنری تبدیل گردد.

سکوت به مرور باعث فراموشی وضعیت خانه نیما شد. تا این که یک تماس بار دیگر آرامش خانه نیما را به هم زد. چند وقت است درِ خانه نیما نیمه باز مانده و هر کس بخواهد، به آن رفت و آمد می نماید. راه را به سمت دزاشیب و خانه نیما کج می کنیم و به این فکر می کنیم که با این حرف ها شاید باید ایمان بیاوریم که کنار آمدن ناگهانی مالک یک راهکار ساده بوده برای برقراری سکوتی که راحت تر از دست خانه نجات پیدا نمایند و در سکوت خانه به یغما برود، آن هم وقتی درِ خانه از مدت ها قبل باز مانده و به گواه برخی همسایه ها مأمن معتادان در شب و استراحتگاه بی خانمان ها گردیده است.

به سراغ خانه می رویم، درِ کوچک خانه بین ماشین های پارک گردیده در کوچه رهبری استتار گردیده است. در نگاه نخست به نظر می رسد این در هم مانند دیگر درهای قرار گرفته در این کوچه بسته است، قدری نزدیک تر می رویم. درِ خانه آن قدرها هم که به نظر می رسد محکم نیست، کافی است دست را روی در بگذاریم تا باز گردد.

هر قدر در را بازتر می کنیم، اندوهمان برای رسیدن به این واقعیت بیشتر می گردد. حالا خانه، ستون های آبی، درهای قهوه ای و درخت های خانه مقابل چشمانمان است. خانه، همان خانه است، بیش از 50 سال پیش که نیما روی پله های ورودی اش نشسته و با فرزند کوچکش غرق در خواندن مطلبی است. همان خانه است وقتی نیما با دو دوستش نشسته روی پله های خانه، لبخند رضایت به لب دارند. همان خانه که دست همسرش عالیه را گرفته و خشنودند از با هم بودنشان.

فقط با این تفاوت که امروز دیگر نه نیمایی در خانه است و نه یادش، که اگر بود وضعیت خانه این قدرها هم بد نبود. درخت ها خشکیده اند و حیاط خانه به زباله دانی همسایه ها تبدیل گردیده است. ازبین شاخه های خشکیده درختان خودمان را به ساختمان می رسانیم، درها و پنجره ها یک شیشه سالم به تن ندارند. چهارچوب پنجره بزرگ اتاق را از جا کنده اند، حوض خانه انگار سال هاست رنگ آب به خود ندیده. سقف یکی از اتاق های رو به حیاط نیمه مخروبه گردیده و زیرزمین خانه پر گردیده از نخاله های خانه که دیگر نایی برای ایستادن ندارند. نه نشانی از آشپزخانه باقی مانده و نه سرویس های بهداشتی اش.

به سراغ همسایه های و کسبه های قدیمی را می گیریم، قدیمی ترین مغازه دار منطقه سیدیحیی دشتکی است که از سال 52 در محله دزاشیب زندگی نموده است. وقتی نام خانه نیما را از دهانمان می شنود، لبخند می زند و می گوید: افراد زیادی سراغ خانه را می گیرند. از وقتی من به این محله آمدم، آقای نیما اصلا این جا نبود، نمی دانم کجا بود. اسم خود نیما سرکوچه بود که حالا عوض گردیده، بعد از چند سال معلمی گویا در این خانه زندگی می کرد و بعد از آن کسی را در این خانه ندیدیم. از شهرداری آمدند دیوار خانه را عقب نشینی نموده و درست کردند، تا امروز که همان طور هم پابرجاست، اما کسی در خانه نیست. فقط دیوار عقب نشینی داشت، اما الان ظاهرا خانه مخروبه گردیده و درش باز است.

کسی به عنوان مالک ندیدیم که به خانه بیاید، گویا برخی افراد شب ها می آیند و در آن می خوابند، دیگر یک خانه متروکه است. دیگر نمی توان انتظاری داشت. همسایه های قدیمی خانه فوت نموده اند.

او با یادآوری خاطراتی که از خانه جلال و سیمین داشته، ادامه می دهد: من خانه جلال رفته ام با خانم سیمین هم همنشین بوده ام. اما درمورد خانه جلال چیزی بیشتر از این نمی دانم، خیلی سال است که کسی اینجا نیست، بعد از این کسی نیامد.

عظیمی یکی دیگر از مغازه داران خیابان رمضانی که حدود 40 سال است در منطقه شمیران کاسب است، به خبرنگار خبرنگاران می گوید: در کوچک خانه زمان زیادی است که باز است، این خرابه است دیگر. یا باید برای خانه نگهبان بگذارند یا برنامه ای تهیه نمایندتا خانه سالم بماند.

شهرداری قرار بود بازسازی کند، اما آن هم این کار را رها کرد و دیگر خبری نشد. حدود یک ماه پیش وقتی اشتباهی به جای خانه بغلی دستم را روی در خانه گذاشتم، در باز شد و به داخل خانه رفتم. یکی باید بیاید این جا رسیدگی کند.

زهره فاضل زاده که حدود 34 سال است در این محله زندگی می نماید هم به خبرنگار خبرنگاران می گوید: چند وقت پیش دیدم که یک آقا داخل خانه رفت. یکی از همسایه ها گله می کرد اینجا زباله دانی گردیده و هر کس بخواهد به این خانه رفت وآمد دارد. فکر می کنم می خواهند خانه را بکوبند، اول در اینستاگرام در مورد وضعیت خانه خواندم، الان هم حرف و حدیث در مورد آن زیاد است. این همه معتاد به این خانه می آید و می رود، خانه دارد خراب می گردد.

همسایه های دیگر که انگار دل خوشی از خانه ندارند، تمایلی برای صحبت کردن برای این خانه ندارند.

اما تعیین نیست بعد از سکوتی که نصیب خانه شد، خاتمه این گروه های فعال برای حفظ خانه نیما چه شد که هیچ کدام در طول این مدت متوجه وضعیت این خانه نشدند. یا اصلا دستور معوان رئیس جمهور چه قدر پیگیری شد تا این بنای تاریخی حفظ گردد؟ و حتی قول شهردار سه ماه پیش تهران به کجا رسید؟ حالا آن همه قول و قرار کجاست، وقتی درِ خانه نیما همیشه باز است،

منبع: خبرگزاری ایسنا
انتشار: 20 شهریور 1397 بروزرسانی: 4 مهر 1399 گردآورنده: blogpo.ir شناسه مطلب: 686

به "نیما را خانه خراب کردند" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "نیما را خانه خراب کردند"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید