والدین و نوزاد معیوب - بلاگ پو

نویسنده: دکتر فرهاد شاملو

واکنش والدینِ یک نوزاد معیوب چگونه است؟

واکنش والدین عموماً منفی است. برخی احساس گناه می نمایند و خود را در نقیصه دار شدن کودک شان مقصر می دانند یا یکدیگر را سرزنش می نمایند. گروهی دچار اضطراب می شوند و نگران آینده کودک هستند. عده ای هم دچار خشم شده و زودرنج و تحریک پذیر می شوند. به خاطر ناامیدی از بهبودی فرزند هم درجاتی از افسردگی به وجود می آید. در بیشتر مواقع، مجموعه ای از تظاهرات فوق قابل مشاهده است.

برخی از مادران وقتی در طی حاملگی از نقیصه دار بودن جنین خود آگاه می شوند، به ختم حاملگی و سقط می اندیشند ولی برخی نوزاد را قبول می نمایند و به جهان می آورند. در هر حال ضروری است والدین واقعیت را بپذیرند و با شرایط موجود سازگاری پیدا نمایند. در صورتی هم که امکاناتی برای بهبود یا ترمیم نقیصه وجود دارد، از آن بهره ببرند. دلیل معیوب بودن برای شان تعیین گردد تا اگر قابل پیشگیری است، سعی نمایند در حاملگی های بعدی مورد توجه قرار دهند. در بیشتر مواقع والدین یا دیگران در بروز نقایص نوزاد مقصر نیستند و عوامل ارثی یا اتفاقات خارج از کنترل و اجتناب ناپذیر عامل مشکل است. گاهی هم ممکن است اشتباهاتی غیرعمدی اجرا شده باشد ولی تأسف و سرزنش مسئله را حل نمی نماید. شناخت مشکل و پذیرش آن و اقدام برای کاهش عوارض حاصل و سازگاری با شرایط موجود، بیش تر یاری نماینده است.

آیا یک نوزاد معیوب جسمی از نظر روانی هم آسیب می بیند؟

بچه هایی که دارای نقایص جسمی هستند، احتمال بیشتری دارد که دچار مسائل روانی هم بشوند. برخی از این بچه ها به عقب ماندگی هم دچار هستند که کار را سخت تر می نماید و آن ها را در تشخیص مسائل، سازگاری با محیط و توانایی تحصیل و اداره امور خود ناتوان می نماید. بچه هایی که عقب ماندگی ذهنی دارند، قادر به حل مسائل و مسائل خود نیستند و احتیاج به حمایت و مراقبت دارند.

آگاهی کودک از نقیصه جسمی خود و مقایسه خودش با بچه ها دیگر و درک ناتوانی خود نسبت به دیگران و در بسیاری از موارد، مورد تحقیر و تمسخر قرار گرفتن از جانب بچه ها موجب می گردد که او عزت نفس خود را از دست بدهد و از نظر روانی هم احساس ناتوانی کند. در چنین مواردی مسائل شخصیتی، عناد و ستیزه جویی و حتی افسردگی هم ممکن است به وقوع بپیوندد. احساس حقارت معمولاً مهم ترین عارضه روانی در بچه هایی است که از عیوب جسمی رنج می برند.

در بسیاری از موارد، خانواده های این بچه ها به طور ناخودآگاه و غریزی با حمایت افراطی و دلسوزی های غیرضروری و بیش از حد موجب می شوند که کودک وابستگی بسیار زیادی به ایشان پیدا کند و اعتماد به نفس کافی برای زندگی مستقل را از دست بدهد. توجه زیاد و مهربانی بیش از حد می تواند سبب کم تحملی و زودرنجی و گاهی خودخواهی و زیاده طلبی کودک گردد.

حمایت در حد معقول و تشویق و تقویت نکات مثبت و تکیه بر توانایی های این بچه ها از طرف والدین می تواند اعتماد به نفس آنان را حفظ و تقویت کند و از وابستگی بیش از حدشان جلوگیری نماید تا همان گونه که والدین واقعیت را پذیرفته اند، کودک هم نقص خود را بشناسد و آن را بپذیرد و بداند که در زمینه های دیگر می تواند پا به پای سایر بچه ها پله های موفقیت را طی کند. تقویت جنبه های مثبت و توانایی های این بچه ها را باید جانشین تأسف و دلسوزی بیش از حد نمود.

منبع مقاله :

شاملو، فرهاد(1388)، زندگی روانی کودک تا یک سالگی (کودک شیرخوار خود را بشناسیم)، تهران: نشر قطره، چاپ اول

bestcanadatours.com: مجری سفرهای کانادا و آمریکا | مجری مستقیم کانادا و آمریکا، کارگزار سفر به کانادا و آمریکا

منبع: راسخون