چرا آغوش تلویزیون به روی غم باز است؟ - بلاگ پو

رضا درستکار در گفت وگو با خبرنگاران درباره وضعیت محتوای برنامه ها و سریال های تلویزیون که به سمت غم و اندوه رفته است، گفت: می توان ادعا کرد که ما استاد غم هستیم و وضعیت کلی برنامه های تلویزیون ایران به سمت فراوری محتواهای غمناک پیش می رود. اساسا فراوری محتوای غمناک تبحری می خواهد که فراورینمایندگان ما، آن را به دست آورده اند؛ یعنی ما به عنوان فراورینماینده برنامه ها در تلویزیون یا حتی سینما تبحری به مراتب بیشتر در فراوری محتوای غمگین داریم تا محتواهای شاد. به همین دلیل است که می گویند مردم ما غمگینند، چون همه می دانند که به جز محتوای غمگین، چیزی دیگر به دست مخاطب نمی رسد.

این منتقد سینما و تلویزیون با اشاره به مزیت های فراوری برنامه هایی با محتوای غم و اندوه برای تلویزیون اظهار کرد: در محتوای غم انگیز، موضوعات کمتر به سمت نقد مستقیم مسوولان، بانیان شرایط موجود و وضعیت تلویزیون پیش می رود؛ بنابراین مدیران تلویزیون از این نوع گرایشات، آثار بی خاصیت و محتوای در هوا، بیشتر استقبال می نمایند تا فراوری آثار شاد و دل انگیز! انگار که رفتن به سمت رنگ و نور و فرحناکی، فراوری دردسر می نماید، پس تمرکز بیشتر روی فضاهای بسته و درام های بی دردسر است. در واقع می توان مدعی بود که برنامه سازان در فراوری محتوای غمگین کمتر به ممیزی گرفتاری می شوند، اما در طنز یا به لحاظ پوشش یا محتوا و سوژه گزنده یا حتی در اجرا، همه چیز دچار ممیزی و نظارت های چند جانبه صداوسیما می گردد. بنابراین فراورینماینده هم می بیند که مسیر فراوری محتوای غم انگیز راحت تر است، به آن سمت میل می نماید. از آن طرف هم ما کشور مناسبت هستیم و مناسبت های زیادی در تقویم وجود دارد؛ بنابراین یکی از دلایل محتوای غم انگیز در تلویزیون می تواند تدارک برای همین مناسبت ها باشد.

او به سلیقه مردم درباره محتوای برنامه ها و سریال های تلویزیون اشاره و اعلام کرد: صدور حکم کلی برای اینکه مردم که از کدام محتوا در برنامه های تلویزیونی استقبال می نمایند، درست نیست. به ویژه در شهرستان ها که مردم مخاطب تلویزیون هستند، شاید از این محتواهای غم آلود استقبالی گردد، اما بخشی از مردم هم هستند که کانال های دیگری را می بینند و یا کلا تلویزیون را خاموش نموده اند. این وضعیت اصلا وضع خوبی نیست زیرا جامعه را به سمت دو قطبی شدن سوق می دهد و خطرناک است. به نظرم درست نیست که فاصله طبقاتی اجتماعی را از نظر پرورش روح، ذهن و روان با محتواهای فرهنگی در قالب فراوری سریال، فیلم و برنامه فرهنگی به دو دسته تقسیم کنیم؛ بگوییم افرادی هستند که عاشق طنز و خنده هستند و کسانی هم فقط برنامه های با رویکرد مذهبی را می بینند، این جداسازی ها قطعا غلط است.

درستکار اضافه نمود: وقتی غالب برنامه ها با محتواهای غمگین با روینمودهای مذهبی است، باید دقت بیشتری به خرج داد، تا موجب دلزدگی نشد.

این منتقد سینما و تلویزیون درباره رویکرد مدیران تلویزیون گفت: تعداد زیادی از مدیران تلویزیون بازنشسته هستند یعنی از سن مدیریت آن ها گذشته است و باید مدیری جدید بیاید که از مدیران گذشته و سلیقه های فرسوده سبقت بگیرد و تحولی در این دستگاه عریض و طویل ایجاد کند. به نظرم در حال حاضر بحث جوان گرایی در مدیریت هم بی معنا شده است. چون عملکرد کوتاه مدت یکی از همین مدیران جوان را هم دیدیم که چندان رفتاری منطقی نداشت. با این وصف من معتقدم که ما اکنون به افرادی احتیاجمندیم که واقعا هم متعهدتر و هم متخصص تر باشند، اما در حال حاضر این افراد کم هستند و یا اصلا وجود ندارند.

او با طرح این پرسش که چرا مدیر متعهد کم داریم؟ گفت: چون مدیرانی که مثلا مازاد محتوای غم را فراوری می نمایند و جامعه را مضطرب نگاه می دارند، نه تنها متخصص نیستند بلکه تعهد هم ندارند. تعهد مدیر تلویزیون فقط در تامین خوراک ویژه برای یک قشر خاص که نیست بلکه توجه به احتیاجهای فرهنگی بدنه جامعه و آحاد مردم است.

درستکار اعلام کرد: وقتی نام رسانه ملی را بر روی خود می گذارند، یعنی باید به تمامیت این ملت، نژاد، قومیت و فرهنگ ها و خرده فرهنگ های مختلف، توجه نمایند و برنامه هایی با نگاه کلان نگر فراوری نموده تا تمامیت کشور را حفظ و وحدت جامعه را تضمین نمایند. امروز اغلب مدیران ما، فاقد آن نگاه جامع و کلان نگر هستند و نه تنها تخصص لازم را ندارند، بلکه می توان مدعی بود که از اصل تعهد واقعی هم دور افتاده اند.

این منتقد سینما و تلویزیون با بیان اینکه این فضایی که در تلویزیون حاکم است، رو بن بست است و عرصه را برای همه تنگ تر نموده، اعلام کرد: این فضای رو به بن بست در تلویزیون، محصول و خروجی مدیریت کلان در این رسانه است. برای مثال یک مدیر تلویزیونی در یک نشست خبری می گوید دیگر به سمت محتواهای سیاه نما نمی رویم و همه آن ها را جارو خواهیم کرد و منتقدان را بیرون می اندازیم. وقتی یک مدیر رسانه این حرف را می زند متوجه می شویم که او جهات سخن را درنیافته و تخصص لازم را در امور رسانه ندارد. او ضمنا با چنین تهدیدی، تعهد را هم زیر پا گذاشته است. به دلیل اینکه تلویزیون نمی تواند و نباید از نقد فرار کند و با اتهام فریبنده سیاه نمایی، منتقدان خود را خاموش سازد.

او اضافه نمود: مسؤولان می خواهند منتقدان را از میدان خارج نمایند و این جفایی بزرگ در حق فرهنگ مردم و حتی خود تلویزیون است. این مساله که با اتهام سیاه نمایی به منتقدان، مانع نقد و نگاه منتقدانه به اشتباهات شوند، قطعا بزرگترین جفا در حق فرهنگ عمومی و کشور است. این نگاه و آن نگاهی که جامعه را به دو قسمت خوب و بد، تقسیم می نماید باید اصلاح گردد و فرصت باید برای هنرمندانی که می توانند خود را به جریان مهم و اصیل فرهنگی نزدیک نمایند، بیش از پیش فراهم آید.

درستکار در انتها گفت: بر اساس داده های همین تلویزیون، در حال حاضر بخشی بزرگ از نویسندگان، کارگردانان و بازیگران از تلویزیون ایران کنار گذاشته شده اند، این نگاه سلیقه ای و حذف نماینده، خطرناک است. باید در جست وجوی مدیرانی بود که از این گرفتاری ها و منیت ها عبور نموده باشند و بدانند که این کشتی بزرگ به ناخدایی با ایمان احتیاج دارد، نه کسانی که از فرصت های کوتاه مدت مدیریت به نفع این جریان یا آن یکی، سوء استفاده می نمایند.