کشتن هزاران نفر با یک شعر! - بلاگ پو

این شاعر در گفت وگو با خبرنگاران درخصوص نمود مهاجرت در ادبیات، در آغاز به بیان علت مهاجرت هنرمندان پرداخت و اظهار کرد: شرایطی به وجود آمده که شاعران بیشترا به خاطر ممیزی، بیشتر خودشان را قبل از این که کارشان را به ارشاد بدهند، سانسور می کنند. برای همین است که من مدت هاست شعری چاپ نمی کنم.

او افزود: می شود گفت به این شکل از شعر اسکلتی بیشتر نمی ماند؛ شاعر مجبور است گوشت، خون و پوست آن را حذف کند. برای همین، فکر می کنم مهاجرت در همین چیزها ریشه دارد.

چهکندی نژاد در عین حال خاطرنشان کرد: البته بیشتر شاعرانی که مهاجرت می کنند هم در خارج از کشور دچار شرایطی می شوند که می توان گفت بیشترا آن جا تمام می شوند. یکی از دوستان تعریف می کرد که در نشستی در اروپا شرکت کرده بود و از همه کشورها هم آن جا بودند، یکی پرسیده بود که شرایط شعر در ایران چگونه است، و او گفته بود که ممیزی در این جا زیاد است. آن فرد اروپایی هم گفته بود که دلش لک زده است برای محیطی بسته، چون معتقد بود آن جا این قدر آزادی بیان وجود دارد که دیگر چیزی برای گفتن ندارند. به خاطر همین مسائل، محیط بسته از جنبه هایی می تواند برای نویسنده یا شاعر چیز خوبی باشد. اما برای بعضی ها هم جنبه منفی دارد.

این شاعر همچنین درباره کیفیت آثاری که در حوزه ادبیات مهاجرت خلق می شود گفت: معتقدم خوراک بیشتر نویسندگان و شاعرانی که مهاجرت می کنند، تجربه های زیسته در ایران است و همان ها را می نویسند. در حالی که ایران برای نوشتن و هنرمندان سرشار از سوژه های ناب است. اما به هر حال شرایط سختی هم به لحاظ اقتصادی وجود دارد. شاعر اگر همه وقت خود را صرف شعر کند، دیگر باید از گرسنگی بمیرد؛ خیلی از شاعران بزرگ ما به خاطر فقر و گرسنگی از بین رفته اند. ولی کسی که در این وادی بیفتد، پیه همه چیز را به تنش می مالد.

غلامحسین چهکندی نژاد همچنین با بیان این که مهاجرت روی زبان شاعران تاثیر چندانی نگذاشته، اظهار کرد: معمولا بعضی ها به فضای موجود تن نمی دهند و می فرایند. بعضی ها هم که مثل مردم عادی مهاجرت می کنند و ادبیات هم البته بهانه ای می شود. مثلا کتابی چاپ می کنند و تقاضای پناهندگی می دهند، یعنی از این شیوه هم استفاده می کنند و به بهانه هنر - که بعضا هنری هم ندارند - تقاضای پناهندگی می کنند. بعضا هم البته رفتند و چیزی هم نشدند.

او در عین حال خاطرنشان کرد: به طور کلی، نویسندگان، رمان نویسان و شاعران خوبی هم داریم که خارج از کشور حسابی کار کردند. اگر هنر در خون کسی باشد، هر جا باشد، می نویسد.

چهکندی نژاد در سرانجام گفت که هیچ وقت به مهاجرت در زندگی و شعر خود فکر هم نکرده و توضیح داد: جان مایه شعرهای من، زندگی خودم است. شعرهای من بیشتر اجتماعی و در ستایش صلح و آزادی است و هیچ وقت در شعر کسی را به جنگ تشویق نکرده ام. اصولا شعر می تواند چیز خطرناکی باشد، یک شاعر با یک شعر ممکن است هزاران نفر را به کشتن بدهد. حتی یک ویرگول هم در شعر تاثیر زیادی دارد و این است که شاعر وظیفه سنگینی بر عهده دارد.