سپیده توکلی در خبرنگاران: تنها می توان امیدوار بود - بلاگ پو

به گزارش خبرنگاران، سپیده توکلی که دو سال گذشته به دلیل بی مهری مربی اش و فدراسیون مدتی از فضای قهرمانی دور مانده بود، در رقابت های قهرمانی داخل سالن آسیا با کسب یک مدال طلا و یک نقره دوباره به نقطه اوج بازگشت. او مدتی است که با محسن ربانی تمرینات خود را آغاز نموده و روز به روز در حال پیشرفت است. سپیده نقطه انتهای برای دوران ورزشی خود نمی بیند و هدفش بعد از کسب مدال بازی های آسیایی حضور در قهرمانی جهان است.

توکلی در حال حاضر با رکورد 1.84 رکورددار پرش ارتفاع دختران ایران و یکی از شانس ها حضور در بازی های آسیایی جاکارتا است. او در بازی های آسیایی گوانجو و اینچئون نیز حضور داشته است. یک مدال طلا، 3 نقره و یک برنز قهرمانی داخل سالن آسیا، برنز جایزه بزرگ آسیا، 5 مدال طلای غرب آسیا و نقره انتخابی قهرمانی اروپا را در ماده های پرش ارتفاع، پنجگانه و دوی امدادی در کارنامه خود دارد.

سپیده توکلی به تازگی با ایمان روغنی که از ملی پوشان سابق تیم ملی دوومیدانی ایران است ازدواج کرد. روغنی که به طور کامل با دغدغه های این رشته آشنایی دارد، در خانه، تمرینات و مسابقات برای فراهم کردن شرایط و پیروزیت سپیده تمام کوشش خود را می نماید. در ادامه گفت و گوی خبرنگاران با این زوج دوومیدانی کار را می خوانید.

چگونه وارد فضای ورزشی شدید و چه موقع به تیم ملی راه یافتید؟

سپیده توکلی: از پنج سالگی ورزش می کردم و با رشته های مختلف مثل شنا و ژیمناستیک آغاز کردم. در طول دوران مدرسه همزمان رشته هایی چون آمادگی جسمانی، والیبال، بسکتبال و تکواندو را تجربه کردم. در مقطع راهنمایی به وسیله مدرسه با رشته دوومیدانی هم آشنا شدم. در همان اولین سال در مسابقات قهرمانی کشور شرکت کردم و به مقام دوم رسیدم. بعد از آن به تیم ملی دعوت شدم. اولین مسابقه رسمی ام حضور در مسابقات کشورهای اسلامی در سال 84 بود. تا 18 سالگی در دو رشته دوومیدانی و والیبال فعالیت می کردم. در آخر تصمیم گرفتم تا حرفه ای دوومیدانی کار کنم و تمام انرژی و وقتم را برای دوومیدانی بگذارم.

چرا از میان عرصه های مختلف مثل هنر، ورزش و تحصیل با همه سختی هایی که ممکن است در این راه برای دختران وجود داشته باشد به ورزش روی آوردید؟

سپیده توکلی: خانواده من ورزشی هستند. پدرم فوتبالیست بود و هنوز هم در تیم پیشکسوتان بازی می نماید. من از کودکی کلاس های مختلفی می رفتم و همه عرصه ها را تجربه نموده ام. تابستان ها از صبح تا شب در کلاس های متفاوتی حضور می یافتم. کلاس شنا، سفالگری، گل چینی، بسکتبال و ... را تجربه کردم، ولی علاقه ام به ورزش بیشتر بود. همان طور که پدرم خیلی ورزشی بود مادرم روی درس بسیار حساس بود. بنابراین در کنار ورزش درس را هم ادامه دادم. در حال حاضر هم دانشجوی دکترای مدیریت ورزشی هستم.

چه کسی اولین بار استعداد شما را در ورزش کشف کرد؟

سپیده توکلی: من خیلی کوچک که بودم با پدرم سر تمریناتش می رفتم. علاقه زیادی به ورزش و دویدن داشتم. می دویدم و تمرین می کردم. پدرم و دوستان او معتقد بودند که استعداد خوبی در ورزش دارم و در آینده پیشرفت خواهم کرد. همین سبب شد که رشته های مختلف را امتحان کنم. در هر ورزشی هم بودم تقریبا در رده سنی خودم پیروز بودم. من در نهایت از میان تکواندو، والیبال و دوومیدانی، دوومیدانی را انتخاب کردم. خانواده ام مخصوصا مادرم با تکواندو موافق نبود. والیبال را هم خودم دوست نداشتم چون ورزش تیمی بود و با روحیاتم سازگار نبود. معتقد بودم که ممکن است من خیلی زحمت بکشم اما یک بازیکن دیگر زحمات من را هدر بدهد. برای همین تصمیم گرفتم در دوومیدانی که رشته ای انفرادی است و خودم می توانم نتیجه تمریناتم را نشان دهم بمانم.

اگر به عقب بازگردی باز هم دوومیدانی را انتخاب خواهی کرد؟

سپیده توکلی: علاقه ای که به دوومیدانی دارم به هیچ رشته دیگری ندارم. ولی شاید اگر در تکواندو ادامه می دادم پیشرفتم بهتر بود.

ایمان روغنی: من هم در رشته دوومیدانی بودم. البته من فقط در دوهای 100 و 200 متر بودم که تنها یکی از ماده هایی است که سپیده تمرین می نماید. سال 80 بود که دوومیدانی را آغاز کردم. تقریبا از همان سال ها در رده های سنی عضو تیم ملی شدم. سال اول که در رده بزرگسالان وارد تیم ملی شدم رکورد 200 متر ایران را زدم. این رکوردشکنی خیلی سروصدا کرد چون خیلی سال (حدود 16 سال) بود که این رکورد شکسته نشده بود.

محسن ربانی: جهتی که خانم توکلی رفته ما هم رفتیم. از سال 2002 وارد تیم ملی شدم و تا سال 2014 می پریدم. به نظر من آن موقع ها شرایط بهتر بود. آن موقع قطعا دلار ارزان تر بود، موجی پیش آمد و مربیان خارجی آوردند. مربیان 500 تا 1000 دلاری به ایران می آمدند و به ما خیلی یاری کردند. چیزهای زیادی را یاد گرفتیم خودم به شخصه 5 تا 6 مربی عوض کردم. نمی گویم آن مربیان خارجی خیلی خیلی عالی بودند، اما مربیان خوبی داشتیم. آن ها به ما یاد دادند که هر روز باید تمرین کرد. در حدفاصل دوران ورزشی ام سه، چهار مدال قهرمانی آسیا گرفتم. دو بار چهارم بازی های آسیایی (گوانجو و دوحه) شدم. ولی خوب به لطف آقای داوری رییس وقت فدراسیون دوومیدانی در سال 2014 به بازی های آسیایی اینچئون اعزام نشدم. برای این کار دلایل خودش را هم داشت. همین شرایط که برای توکلی پیش آمد برای ما رخ داد. توکلی توانست تحمل کند ما نتوانستیم. علی رغم این که سر حال بودیم و ورزش می کردیم دیگر آن را رها کردیم. فدراسیون تشخیص داد که ما اعزام نشویم و ما دلسرد شدیم. این اتفاق ممکن است برای هر ورزشکاری بیافتد. دوومیدانی انفرادی است، روحیه ورزشکاران بسیار شنماینده است. اگر جایی به آنها بی احترامی شود عطایش را به لقایش می بخشند و دیگر ادامه نمی دهند.

چطور با هم آشنا شدید؟

ایمان روغنی: در همین شرایط که رکوردشکنی نموده بودم در بازی های آسیایی شرکت کردم. در آن دوره من و سپیده به اسم تیم ایران هم تیمی بودیم. من در دوی 60 متر و سپیده هم در ارتفاع و مانع رقابت کردیم. این آشنایی ادامه پیدا کرد تا این که در مقطع ارشد در دانشگاه آزاد هم دانشگاهی و هم کلاسی شدیم و دیگر خیلی با هم آشنا شدیم.

سپیده توکلی: آشنایی ما در دانشگاه خیلی بیشتر شد. از قبل همدیگر را می شناختیم ولی هم ورودی بودن در دانشگاه سبب شد که بیشتر آشنا شویم.

جهانی هردوی شما دوومیدانی است. آیا این موضوع سبب تفاهم و همسو بودن افکارتان شده است؟

سپیده توکلی: 100 درصد همینطور است.

ایمان روغنی: بله. دوومیدانی یک رشته انفرادی است. افکارمان خیلی نزدیک به هم است.

برای شما حریم خصوصی و فضای مجازی در چه نسبتی با هم هستند؟

سپیده توکلی: در صفحه مجازی مسائل مربوط به ورزش که مربوط به زندگی خصوصی ام نیست را بیشتر منتشر می کنم. این صفحات عمومی است و همواره دوست دارم که این عمومیت را نیز حفظ کنم و راجع به زندگی خصوصی هیچ گاه مطلبی منتشر نکنم.

در فضای زندگی متاهلی حسن شهرت برای شما دستاورد داشته یا چالش بوده است؟

ایمان روغنی: به نظرم چالش که نداشته و باعث پیشرفت هم بوده است. به نظرم این که سپیده می بیند که اسپانسرها به سمتش می آیند خیلی خوب است. البته در گذشته تعداد این اسپانسرها خیلی کم بود. وجود صفحات مجازی در رشته های مختلف برای جذب اسپانسر خیلی به ورزشکاران یاری نموده است. بعد از کسب مدال در رقابت های قهرمانی داخل سالن آسیا عده ای زیادی به سپیده یاری هزینه دادند، عده ای با چیزهای کوچک و بزرگ تشویقش کردند. به نظرم این ها همواره بعد مثبت بوده است.

بعضی از ورزشکاران می گویند که وقتی ازدواج می کنیم از ورزش حرفه ای دور می شویم بر عکس بعضی می گویند بیشتر به ورزش نزدیک می شویم . برای شما چگونه است؟

سپیده توکلی: برای من یک جورایی بهتر شد. ما خونه خودمان را نزدیک به آفتاب انقلاب گرفتیم. قبلا همواره 40 - 45 دقیقه تا آفتاب انقلاب در راه بودم و عملا روزی دو بار نمی توانستم تمرین کنم، چون بعد از ظهرها همواره در ترافیک می ماندم. ولی در حال حاضر شرایط به گونه ای است که روزی دو بار تمرین می کنم. با خود ایمان می رویم با هم بر می گردیم. از این بابت نگران نیستم و شرایط برای من خوب است.

محسن ربانی: جدای از این که سپیده بداند یا بفهمد یک قسمت هایی از کار را من و ایمان با هم هماهنگ می کنیم. آقای روغنی در این مدت مثل یک پرستار است در خانه مراقب او است و سر همه تمرینات حضور دارد. ایمان خیلی فضا را آرام می نماید، خیلی انسان آرامی است. از وقتی که با هم ازدواج نموده اند خانم توکلی هم آرام تر شده است. او قبلا روحیه جنگنده تری داشت. الان کمی آرام تر شده و ایمان توانسته تاثیرگذار باشد.

ایمان روغنی: دوومیدانی خودش سخت است و جدا از بحث گرما و سرما اتفاقاتی هم که می افتد کار را سخت تر می نماید. در همین اواخر برای رکوردشکنی سپیده اتفاقاتی افتاد و در این شرایط من دیگر به خودم اجازه نمی دادم که چیزی بگویم یا کاری کنم که او بیشتر ناراحت شود. من خودم ورزشکار بوده ام اتفاقات، حق خوری ها، اعزام نشدن ها، زحمتهای دیده نشده زیاد رخ می دهد. در این روزها که برای رکوردش این رخ داد هر صحبتی می شد سعی می کردم او را بخندانم. می خواستم شرایط برایش بهتر شود، اما در کنارش به مربی اش می گفتم که سپیده خیلی شاکی است و شب ها خواب ندارد. ولی در کنار خودش شرایط را تلطیف می کردم و امیدواری به او می دادم.

آقای روغنی در همه مسابقات سپیده حضور دارید؟

ایمان روغنی: بله هستم. البته بعضی مسابقات اجازه ندارم باشم. حراست وزارت ورزش و جوانان اجازه نمی دهد.

محسن ربانی: نمی گذارد که نیاید. مگر می شود نباشد (با خنده).

سپیده توکلی: مادرم در هنگام مسابقاتم همواره هست. از کودکی تا همین الان همواره او در مسابقاتم بود.

محسن ربانی: مادر سپیده آن قدر از بچگی در کنار او، تمرینات و مسابقاتش حضور داشته، کارشناس است. در حال حاضر هم که آقای روغنی پست را تحویل گرفته است. یک تیم همواره کنار توکلی هستند.

سپیده توکلی: همواره من حامی داشتم قبلا خانواده ام در کنارم بودند، اکنون شادمانم که ایمان و مربی ام نیز هستند.

رکورد نزنی با هم دعوایتان می شود؟

ایمان روغنی: نه. قطعا برایش غذا نمی پزم، تهش این است (با شوخی و خنده). همواره به شوخی می گویم بعد از این که ازدواج کردیم مدال گرفتی، البته قبلش هم کلی مدال دارد اما گاهی به شوخی به او می گویم.

سپیده توکلی: تا قبل از ایمان تنها حمایت پدر و مادرم را داشتم. شرایط هم به لحاظ رفت و آمد برایم سخت بود، اما الان یک حامی دیگر دارم که به آنها اضافه شده است.

چون در کنار هم تمرین می کنید، شیطنت ورزشکاری مثل سیگار کشیدن، فست فود خوردن ندارید؟

سپیده توکلی: سیگار که اصلا نداریم. اما فست فود گاهی می رویم، اما ربانی مربی ام کوفتمان می نماید.

محسن ربانی: دو تایی برای خوردن فست فود می روند.

ایمان روغنی: خودم هم مراعات می کنم چون ورزشکار بودم. نزدیک مسابقات که می شویم به سپیده می گویم باید چه بخورد و چه نخورد. مراقب خوب خوابیدنش باشد. اگر اتفاقی بیافتد حتما صبح به ربانی می گویم و حواسم به سلامت او هست.

چه ویژگی هایی احتیاج است تا یک فرد دوومیدانی کار شود؟

ایمان روغنی: باید برای حضور در این رشته استعداد داشت. باید در کنار خصلت جنگنده بودن، در بدن ورزشکار حس رقابت و خواستن ایجاد شود. دوومیدانی مثل رشته های دیگر نیست که با کار گروهی، قدرت هم تیمی یا دانش مربی به نتیجه رسید. درست است که حضور مربی، امکانات و مواردی دیگر از ارکان مهم رشد ورزشکار می شود اما استعداد و علاقه خیلی مهم است تا ورزشکار به حدی که می خواهد برسد.

سپیده توکلی: به نظرم این ها که که ایمان گفت درست است، اما رشته انفرادی یک روحیه خاص می خواهد. مخصوصا دوومیدانی رشته سخت و خشکی است (بماند که ماده من کلا خیلی سخت است). دوومیدانی روحیات خاص خود را می خواهد و باید ورزشکار علاقه داشته باشد تا در این رشته بماند و تمرین کند. از نظر روحی هم باید بسیار جنگنده بود و پشتکار داشت.

سن قهرمانی در این رشته چقدر است؟

ایمان روغنی: سن ورزشی به زندگی ورزشکار بستگی دارد. چگونگی زندگی می تواند طول زندگی ورزشی را تغییر دهد. اگر سن ورزشی کوتاه باشد، می تواند باعث آسیب شود و زودتر ورزشکار کنار رفته یا دچار حواشی شود. ورزشکار باید از همه چیز بگذارد تا کیفیت زندگی را خوب کند. در تمرین باید به نکات مربی ایمان داشته باشد و به آن ها عمل کند تا به هدف بزرگ خود برسد. البته به ماده ای هم که در آن رقابت می نمایند هم بستگی دارد. در بعضی ماده ها که قدرتی اند می توان بیشتر ماند، اما بعضی ماده ها که تکنیکی و سخت تر است به مرور زمان فرد دچار مشکل می شود. چیزی که من در سپیده می بینم فراتر است. همین اخیرا به سپیده گفتم بازی های آسیایی را انجام بده تا ببینم بعدش چه می شود، اما او گفت که جهانی را هم می خواهد برود. دیگر حرفی برای گفتن نداشتم. سن ورزشی بستگی به فرد دارد. در دوومیدانی ورزشکارانی داریم که تا 45 سالگی ورزش می نمایند. در پرتاب دیسک رقبای حدادی یا در دوهای سرعت حریفان خودم هستند که در سنین بالای 40 سالگی هم رقابت می نمایند. ورزشکاران باید بتوانند همواره در بالاترین سطح آمادگی بدن خود باشند.

دغدغه اصلی ورزشکاران در رشته های پایه این است که خیلی دیده نمی شوند. اما این موضوع در خصوص شما صدق نمی نماید و همواره در میان دختران مثال زدنی بودید. نظر خودتان چیست؟

سپیده توکلی: شاید من هم سال های اول شناخته شده نبودم اما اکنون 12 سالی است که عضو تیم ملی هستم. همواره سعی کردم بهترین عملکرد را داشته باشم و نتیجه خوبی بگیرم. شاید اخبار این نتایج سبب شده که بیشتر شناخته شوم.

ایمان روغنی: وقتی که یک کشور پشت ورزشکار باشد و ورزشکار این را حس کند، سعی می نماید از زندگی روزمره و چیزهایی که مانع رسیدن به اهدافش می شود دست بکشد. بر خلاف آن سعی می نماید عوامل یاری نماینده چون زود خوابیدن، بیرون نرفتن و خیلی چیزها که نمی توان از آدم عادی گرفت را انجام می دهد پیشرفت کند. ورزشکار باید برای پیروز و مطرح شدن خیلی قوی جلو رود و اینها خیلی سخت است.

دلیل اصلی اینکه حضور دختران در دوومیدانی کمرنگ تر شده چیست؟

سپیده توکلی: ما دختران مستعد خوبی در رشته دوومیدانی داریم، ولی رییس فدراسیون که عوض شد ایده های خاص خودش را دارد. به نوعی می توان گفت حمایت های لازم از بانوان نشد و ورودی و اعزام ها سخت گیرانه تر شد. اینها مقداری سبب دلسرد شدن دختران ایران شده است. از طرفی آن ها امکانات لازم را هم برای رسیدن به نتیجه مطلوب ندارند. برای بازی های آسیایی جاکارتا حد نصاب برای رکوردها گذاشته اند، اما این ورودی ها شرایط و امکانات خاص خودش را می خواهد که ما نداریم. من در تهران تمرین می کنم، اما خیلی از شهرستان ها شاید حتی پیست تمرینی یا مربی لازم را نداشته باشند و با همان امکانات محدودی که دارند تمرین نمایند.

به نظر شما سطح رکوردهای اعلام شده از سوی فدراسیون برای بازی های آسیایی جاکارتا چقدر منطقی است؟

سپیده توکلی: ورودی ها را خیلی سخت گیرانه گذاشتند دقیقا رکوردهایی را انتخاب نموده اند که مدال آور باشد. این حدنصاب ها برای پسرها و دخترها یکسان است، اما امکانات بین دخترها و پسرها یکسان نیست. ورودی پرش ارتفاع برای دختران 1.86 است و برای پسرها 2.28، اما من با چه امکاناتی تمرین می کنم و برای مثال قنبرززاده در روسیه چگونه تمرین می نماید؟ وقتی هم که رییس فدراسیون مصاحبه می نماید می گوید تفتیان، حدادی، ... در حال تمرین در کشورهای مختلف هستند، اما می گوید که دخترها کجا هستند؟

چرا ورودی های دختران آنقدر سخت دقیقا مثل پسرها است اما امکانات مساوی ندارند. دوومیدانی دختران خیلی دیرتر از پسرها شکل گرفته است. خب 100 درصد با توجه به مشکلاتی که در امکانات دارند، روند پیشرفت هم می تواند کندتر باشد. به نظرم می توانستند کمی رکوردهای ورودی برای دختران را بهتر در نظر بگیرند تا انگیزه ای برای آن ها باشد تا برای رسیدن به آن کوشش نمایند. در خیلی از ماده ها دختران ما خیلی با ورودی ها فاصله دارند. این سبب می شود که انگیزه اصلی از ورزشکار گرفته شود چون با خود می گوید که هیچ وقت به آن ورودی نمی رسد پس چرا تمرین کند.

آقای ربانی به نظر شما چقدر این رکوردها منطقی است؟

محسن ربانی: تعدادی کارشناس در فدراسیون می نشینند و اعداد را در می آورند. برای این انتخاب ها هم استدلال هایی دارند. کمیته ملی المپیک از فدراسیون مدال می خواهد، فدراسیون هم بنا به مدالی که می گیرد بودجه دریافت می نماید. اگر 10 ورزشکار به بازی ها بروند و پنج مدال بگیرند 50 درصد تیم مدال گرفته است. نگاه این گونه دارند در صورتی که نباید به دوومیدانی این گونه نگاه کرد. به دوومیدانی نباید نگاه مدالی داشت. هر کشوری که دوومیدانی قوی داشته باشد قطعا در سایر رشته ها هم قوی خواهد بود. ما حتی اگر ورزشکار درجه دو دوومیدانی را به فوتبال بفرستیم فوتبالیست پیروزی می شود، اگر یک پرنده متوسط را به یک رشته ای مثل بسکتبال که به پریدن احتیاج دارد بفرستیم خیلی پیروز می شود. ورزشکار در دوومیدانی درآمد ندارد، چون قراردادی و تبلیغاتی نیست. نهایتا بهترین ورزشکاران پسر در این رشته 10 - 20 میلیون می گیرند. اون موقع که ورزشکار بودم اصلا قرارداد را اعلام نمی کردم چون عددی نبود که قابل گفتن باشد. عددی که پرداخت می شود آنقدر رشت است که نمی توان خط و نشان هم برای او کشید. ورزشکار از زندگی خود زده است صبح تا شب توی آفتاب تمرین می نماید نه تابستان کولر روشن می شود و نه زمستان بخاری، واقعا اگر کسی دوومیدانی کار نباشد حال این ورزشکاران را نمی فهمد. رشته های تیمی، توپی و سالنی شرایط برای شان فراهم است و شرایط نزدیک به ایده آل دارند، اما در دوومیدانی این گونه نیست.

محسن ربانی: فدراسیون دوومیدانی عددهایی را تعیین نموده و به نظر خودشان منطقی است . شاید اگر من هم در آن جمع بودم این اعداد را انتخاب می کردم. اینها می خواهند ورزشکاری که آماده است به این مسابقات برود. هم کمیته ملی المپیک و هم وزارت ورزش و جوانان توقع مدال دارد. من این قسمت را درست درک نمی کنم و معتقد هستم که از همه نمی توان توقع مدال داشت. اگر تقسیم منابع عادلانه نباشد عادلانه هم نباید حد نصاب گذاشت. نمی توان انتظار یکسان از افراد داشت، آن هم وقتی که یک ورزشکار با حداقل امکانات و ورزشکاری دیگر با بهترین امکانات تمرین می نمایند. ولی خب حد نصاب ها عددهایی است که شانس مدال است و همان توقع کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش و جوانان است. من هم به شخصه فکر می کنم اگر کسی نزدیک این اعداد نشده باشد نرود بهتر است. چون بازی های آسیایی جای تفریح و سیاحت نیست. من خودم در دو دوره چهارم شدم و تا یک قدمی مدال رفتم. شاید اگر در رشته تکواندو یا کاراته بود سوم مشترک شده بودم و الان دو مدال داشتم، اما دوومیدانی با همه رشته ها متفاوت است. این رشته اساس و پایه المپیک است. ما در رشته ای که این قدر در جهان با تعصب روی آن سرمایه گذاری می نمایند، عقب هستیم و حتی سرمایه گذاری هم نمی کنیم تا عقب ماندگی جبران شود.

فکر می کنید که چند دختر دوومیدانی کار ایرانی بتوانند ورودی بازی های آسیایی جاکارتا را ثبت نمایند؟

سپیده توکلی: به نظرم امکانش کم است. تنها می توان امیدوار بود.

در خصوص حضور خودتان چطور؟

سپیده توکلی: من هم همه کوششم را می کنم که ورودی را کسب کنم و بدون هیچ حرف و حدیثی به بازی های آسیایی بروم. خدا را شکر رکوردهایم رو به پیشرفت بود. در رقابت قبل 1.84 پریدم. البته دیگر اجازه ندادند تا 1.86 بپرم، شاید در همان مسابقه می توانستم رکورد را بزنم. من خیلی امیدوار به ثبت رکوردها هم در هفتگانه و هم در پرش ارتفاع امیدوارم. در ماه آینده در ماده هفتگانه رقابت می کنم تا ورودی آن را هم به دست آورم.

در بازی های آسیایی چه انتظاری از خودتان دارید؟

سپیده توکلی: من به انتظاری که خودم و مربی داریم فکر می کنم. من در دو دوره از بازی های آسیایی بوده ام و در هر دو هم رکوردشکنی داشتم. در 2014 تا یک قدمی مدال هم رفتم، اما به خاطر خطای خیلی کوچک مدال را از دست دادم. در این دوره از بازی ها خیلی به این که چه ورودی گذاشته اند فکر نمی کنم. فقط به این فکر می کنم که چگونه بیشتر تمرین و کوشش کنم تا بتوانم در بازی ها 100 درصد مدال بگیرم. تنها به مدال بازی ها فکر می کنم، درهر مسابقه ای که می دهم به این فکر نمی کنم که عدد اعلام شده را بپرم. تنها به این فکر می کنم که چه رکوردی را بزنم که به مدال نزدیک تر شوم. برای همین خیلی خودم را درگیر ورودی ها نمی کنم. انتظاری که از خودم دارم این است که مدال بگیرم. فکر می کنم بعد از این همه سال بقیه هم انتظار داشته باشند که مدال بگیریم و امیدوارم که این اتفاق بیافتد.

به نظر شما در بازی های آسیایی جاکارتا چند مدال سهم پسران دوومیدانی کار ایرانی خواهد بود؟ آیا آن ها انتظارها را برآورده خواهند کرد؟

سپیده توکلی: در بخش پسران هم کسی جز یکی، دو نفر ورودی بازی ها را کسب ننموده است. ورودی آنها هم خیلی سخت است. برای کسب مدال 100 درصد نمی توان پیش بینی کرد، یک اتفاق کوچک می تواند یک ورزشکار را از رسیدن به مدال دور کند. مثل همان گزیدگی زنبور که برای صمیمی پیش آمد. به نظرم در بازی های آسیایی تنها کسی که شانس 90 درصدی برای کسب مدال دارد احسان حدادی است که قبلا هم برایش چند بار اتفاق افتاده است. بقیه تقریبا شانس یکسانی دارند و نمی توان گفت چه کسی 100 درصد مدال می گیرد.

به نظر شما چرا در دوومیدانی تنها سه، چهار ورزشکار شاخص وجود دارد؟ آیا عدالت این است که همه در این رشته یکسان دیده شوند یا توجه به افراد شاخص بیشتر باشد بهتر است؟

سپیده توکلی: نه این که همه توجه ها به سمت تک ستاره ها باشد و نه این که همه با هم برابر باشند. دوومیدانی یک رشته رکوردی است و رکورد تعیین می نماید هر کسی صندلیش کجاست و چگونه می تواند خود را در میان 10 نفر برتر جهان و آسیا جای دهد. ولی خب خیلی مواقع در حق عده ای احجاف می شود و بیش از اندازه به یکسری های دیگر داده می شود.

فکر می کنید در طول دوره ورزشی تان در چه بازه زمانی در حق شما احجاف شده است؟

سپیده توکلی: اصلی ترین آن مربوط به دو سال گذشته بعد از مسابقات داخل سالن قطر است. با این که در داخل سالن قطر دو مدال نقره گرفته بودم، رکوردشکنی نموده و رکوردم نزدیک به ورودی جهان بود، اما مربی ام به من گفت دیگر با من کار نمی نماید. آن موقع المپیک 2016 را پیش رو داشتیم، من در بهترین شرایط بدنی بودم. مربی با من کار نکرد و فدراسیون هم کاملا مرا رها کرد و گفت برو بعد از المپیک بیا. در آن موقع توقع داشتم از من حمایت شود و امکانات در اختیارم باشد، اما کاملا رها شدم. با یکسری مصاحبه ها و حاشیه ها هم روبرو شدم که سن این ورزشکاران بالا است باید دیگر ورزش را کنار بگذارد و فضا به جوانترها برسد. در صورتی که نفر دوم بعد از من فاصله زیادی با من دارد کسی نیست که بخواهند روی آن سرمایه گذاری نمایند. هیچ جای جهان این گونه نیست که بهترین ها را کنار بگذارند و روی نفر دوم کار نمایند. همواره در کنار مدال آور و بزرگترها، جوان ها را رشد می دهند. این باعث شد از نظر روحی به هم بریزم. همه شرایطم به هم ریخت تا جایی که حتی در رقابت های کشورهای اسلامی 1.65 پریدم. سوم راهنمایی که بودم 1.65 می پریدم.

چه زمانی با محسن ربانی تمریناتت را آغاز کردی؟

سپیده توکلی: تا قبل از فروردین 96 بدون مربی تمرین می کردم. از مربیان مختلفی برنامه تمرینی می گرفتم و مربی خاصی نداشتم. البته ایمان هم در حدی که بدون مربی نباشم کارهای مرا انجام می داد. ایمان به این باور دارد که تنها می تواند در رشته سرعت به من یاری کند و در پرش و پرتاب ها متخصص نیست و در تمریناتم تنها حضور داشت. بعد از آن با ربانی صحبت کردم و با ایمان تصمیم گرفتیم که او مربیگری مرا به عهده بگیرد. خدا را شکر ربانی قبول کرد تا با من کار کند. من در شرایطی بودم که بدون میل و انگیزه سر تمرین می رفتم. فقط حمایت ایمان و ربانی بود که من در این رشته ماندم و ادامه دادم. آن قدر من بی انگیزه بودم که بعضی از روزها ربانی تنها از من می خواست که فقط سر تمرینات حاضر شوم و بدون هیچ فعالتی بنشینم. خدا را شکر او به من اعتماد و حمایت کرد و توانستم خودم را دوباره باور کنم و به صندلیم بر گردم. تقریبا هفت، هشت ماه بدون هیچ حاشیه، پاداش و چشم داشتی تمرین کردیم. نه کسی از ما خبر داشت نه کسی روی ما حساب باز می کرد. من توانستم در قهرمانی داخل سالن آسیا یک مدال نقره و یک مدال طلا بگیرم و دو رکوردشکنی کنم. دوباره ثابت شد که من هنوز هستم و می توانند دوباره روی من حساب نمایند. این سبب شد که جزو کسانی باشم که شانس مدال جاکارتا را دارند. همان موقع کیهانی به من قول داد که از من حمایت کند این اتفاق هم افتاد امیدوارم که تا بازی های آسیایی همین حمایت ادامه داشته باشد و بهترین نتیجه را بگیرم.

آقای ربانی چطور وارد فضای مربیگری شدید؟

محسن ربانی: هم زمان در سال های آخر دورن ورزشی ام، به عنوان یاری مربی فعالیت می کردم. دانش آموخته رشته تربیت بدنی بودم و همزمان با تمرین چیزهایی که یاد گرفته بودم را به برادر کوچکم که در دهگانه بود آموزش می دادم. چند شاگرد دیگر هم در همان قم داشتم. مربیگری برای خودم جذاب بود و وقتی به کسی چیزی را آموزش می دادم و پیشرفتش را می دیدم، لذت می بردم. سال 95 مسئول مجموعه آفتاب انقلاب شدم. کیهانی به من حکم مدیریت داد و من مشغول کار شدم، اما دیدم که مدیریت فضای ورزشی با روحیه من سازگار نیست. خودم هم به مربیگری علاقه بیشتری داشتم. من شاگرد پرش با نیزه داشتم دو سالی بود که به همراه همسرم میرزاطبیبی را آموزش می دادیم. آغاز رشته پرش با نیزه دختران ایران با همین میرزاطبیبی بود که هنوز هم رکوردار ایران است. امید است که او در سال های آینده یا حتی سال جاری جزو دخترانی باشد که بتواند در بازی های آسیایی حاضر شود. در همین شرایط توکلی به همراه همسرش آمد و از من خواست که به او یاری کنم. به او گفتم که هیچ قولی نمی دهم، اما هر چیز که یاد داشته باشم و بدانم به شما آموزش خواهم داد. چند ماهی که با سپیده کار کردم از مدیریت آفتاب انقلاب استعفا دادم تا بیشتر وقتم را برای ورزشکار بگذارم. به این نتیجه رسیدم که به مربیگری ادامه دهم تا زحمات چندین ساله ام در این رشته به هدر نرود.

فکر می کردید که استارت بزنید توکلی بتواند دوباره به دوران اوج بر شود؟

محسن ربانی: مطمئن بودم توکلی می تواند. اگر می دانستم، نمی تواند اصلا قبول نمی کردم. واقعا مربیگری در این سطح کار سختی است. برای ورزشکار کوچک هر کاری انجام دهی پیشرفت می نماید، اما در رده بزرگسالان اینطور نیست. مربیگری در این رده شاید دو درصد فرصت و 98 درصد تهدید است. این دو درصدی که می گویم فرصتی است که می توان به عنوان مربی خانم توکلی مطرح شد. اما 98 درصد دیگر انتظاری است که جامعه ورزشی و حتی رسانه ها دارند. آن ها از مربی توقع دارند که ورزشکارخوب تحویل گرفته چه نتیجه ای گرفته است؟ دیگر نمی دانند که دو سالی که مربی نداشتند چه اتفاقاتی پیش آمده است. پیروزیت مثل زایمان است و همه تنها نوزاد زیبا را می بینند و دردی که مادر تحمل می نماید را نمی بینند. واقعا همین بود اگر می دانستم نتیجه نمی گیرد قطعا قبول نمی کردم. در ابتدا سپیده به خودش ایمان نداشت اما الحمدالله بعد از مدتی که با هم کار کردیم شرایط خوب شد. خدا استعداد خوبی به او داده است. بعضی از ورزشکاران مثل معدن هستند که باید استعدادها را از آن استخراج کرد. ورزشکار دست یک مربی می تواند پیشرفت کند و می تواند به جهت اشتباه برسد و آسیب ببیند. من خودم هنوز تازه کارم اما بعضی از مربیان می خواهند با عجله تصمیم و نتیجه بگیرند.

محسن ربانی: دوومیدانی رشته ای است که بیش از 100 سال در جهان قدمت دارد . این رشته بسیار قدیمی و ریشه دار است در سال 1970 - 160 رکوردهایی در جهان به دست آمده که ما هنوز به آنها نرسیده ایم. کشورهایی مثل شوروی یا آلمان و آمریکا سال های سال است که در این رشته حرفی برای گفتن دارند و این رشته را از پایه کار می نمایند. دوومیدانی این نیست که امروز بیایی آستین بالا بزنی سه سال دیگر قهرمان تحویل بگیری. سیکل قهرمان پروری در دوومیدانی طولانی است. حداقل هفت، هشت سال زمان می خواهد که ورزشکار قهرمان آسیا شود. قهرمان جهان شدن که شرایط متفاوتی دارد. رشته ای است که در جهان دانشگاه ها ورزشکار را آماده می نمایند. بحث علمی شدن در ایران شعار گونه است. این همه دکترای فیزیولوژی و آسیب شناسی داریم، اما هیچ کدام صبح تا شب به پیست نمی آیند که آفتاب بخورند و ورزشکار را تمرین دهند. پارامترهایی که در دانشگاه تدریس می شود، خیلی در زمین کاربرد ندارد. چیزهایی که مربی دوومیدانی آموزش داده یا خودمان یاد گرفته ایم کاربردی تر است.

دقیقا چه اتفاقی افتاد که ثبت رکورد 1.84 سپیده در مرحله دوم لیگ طلایی مورد ابهام نهاده شد و به هیات ژوری رسید؟

محسن ربانی: در رقابت های مرحله دوم لیگ طلایی توکلی در پرش سوم اش 1.84 را پرید. داور پرچم سفید داد و رای مثبت خود را گفت، بعد مانع افتاد. طبق قانون، اول رای داور استناد می شود. شادمهر بالاترین مرجع داوری در ایران است، نظرش در این مورد مثبت بود. اگر شک و شبهه ای باشد رای سر داور، یا مسئول برگزاری مسابقات و یا ناظر گرفته می شود. در این شرایط مانع روی ارتفاع 1.86 رفت. این ارتفاع رکورد بازی های آسیایی است و امیدور بودیم که در همان مسابقات ثبت شود، اما مسابقه به یک باره لغو شد و داورها رفتند. گویا اختلاف نظری بین داوران بود، سر داور و ناظر آمدند و همان جا با هم شور و مشورت کردند و با این شرایط هم مانع بالاتر رفت. ولی از بیرون ورزشگاه نظر به این بود که پرش خطا بوده و جریان برگزاری مسابقه هم به اتمام رسیده است. ما به رییس فدراسیون که در محل مسابقه بود اعتراض کردیم و او هم اعتراض را قبول دانست. اعتراض ثبت و قرار شد روز بعد در جلسه سازمان تیم های ملی و هیات ژوری آنالیز شود. خدا را شکر بعد از شور و مشورت رکورد ثبت شد. ما از این قسمت کار گله مندیم که فدراسیون نگذاشت مسابقه ادامه داشته باشد، اما ما آن را نادیده می گیریم. این رکوردی که برای خانم توکلی در نظر گرفتند یک ایستگاه و جهت برای کسب مدال است. خود توکلی هم قبول دارد که اگر به این حد نصاب نرسد بهتر است به مسابقات نرود، چون به اندازه کافی مسابقه برون مرزی رفته و در مسابقه بزرگ شرکت نموده است.

سپیده توکلی: مسابقه من 9 شب آغاز شد. ماده پرش ارتفاع از ارتفاع پایین آغاز می شود، زمانی که من 1.84 پریدم ساعت 10:45 شب بود یعنی یک ساعت و 40 دقیقه منتظر بودم تا بپرم و زمانی که می خواستم بپرم همه رفتند. حالا سردی هوا و ساعت 22 کنار. اصلا با شرایطی که داشتم و چند روزی هم بود که سرما خورده بودم فکر نمی کردم این رکورد را ثبت کنم و از قبل به مربی ام گفته بودم که شاید خوب نپرم. حتی خود ایمان هم فکر نمی کرد که من خوب بپرم و تا دو روز این را می گفت.

آیا از این اتفاق عصبانی شدید؟

محسن ربانی: اگر داور در آن لحظه می گفت خطا شده است ما هم می پذیرفتیم. در دوومیدانی کسی که خطا کند و یا داور هر چه بگوید ورزشکاران قبول می نمایند و تسلیم تسلیم هستند. ما ویدیو چک نداریم، برنامه 90 هم نداریم که بازبینی شود و تسلیم هستیم. رشته ما رکوردی است، به این رشته آماده ایم تا چک و چانه زدن نزنیم و ریش کسی را گرو نگذاریم. می خواهیم رکورد بزنیم و مدالی بگیریم. کم پیش آمده داور در دوومیدانی حق خوری کند، اگر هم بوده عمدا نبوده و قطعا سهوی اتفاق افتاده است. من فقط از این جهت عصبانی شدم که نگذاشتند مسابقه ادامه پیدا کند. دوست داشتم مسابقه برگزار شود و اگر قبول نکردند بعدا باطل می شد. باید مسابقه با اعتراض برگزار می شد تا بعد آنالیز می کردند. شاید این همه تجربه ای باشد برای خودشان. شاید تلنگری باشد به سیستم داوری که مطمئن تر روی نظر خود باشند.

سپیده توکلی: در بازی های آسیایی اینچئون 1.83 پریده بودم و تا 1.84 خیلی فاصله نداشتم. برای پرش 1.86 آماده بودم، اما به یک باره دیدم همه رفتند. حتی به من هم اعلام نکردند و همه داورها محل مسابقه را ترک کردند. طبق قانون باید مسابقه ادامه می یافت. من از همه بیشتر از برخورد ناراحت شدم و این موضوع را بی احترامی به خودم دانستم. ثبت رکورد 1.86 دور از دسترس نیست، من می زنم. من کلا با اعتراض از زمین بیرون آمدم. عقیده دارم که هیچ چیز باعث نمی شود که حق من خورده شود و معتقدم هر جوری که هست باید حقم را پس بگیرم. وقتی از زمین آمدم بیرون آقای ربانی خواست ماشین بیاورند و من را ببرند و گفت که ان شاء الله مسابقه بعدی می پری. ربانی نظرش این بود که مهم نیست نمی ارزد، اما من کوتاه نیامدم و وقتی آقای ربانی دید من مصمم هستم پشت من ایستاد.

محسن ربانی: نظر من این بود که آخرین مسابقه نیست. من مطمئن بودم که فدراسیون که گفته نظر می دهد، آنالیز می نماید و نظر مثبت هم اعلام خواهد نمود. سرگروه پرش ها، دبیر فدراسیون، رییس فدراسیون همه پرش را دیده بودند. حتی خود آقای غیاثی که اعتراض داشت نظرش در مجموع مثبت بود. یک اختلاف نظر کوچک بود و شایسته بود که جریان مسابقه متوقف نمی شد تا حداقل کاری که در یک سال انجام داده بودیم به نتیجه می رسید.

دقیقا وقتی وارد فضای رقابت می شوی به چه فکر می کنی؟

سپیده توکلی: زمانی که می پرم یا مسابقه می دهم به این فکر می کنم که الان باید بهترین عملکرد را داشته باشم و با خودم می گویم شاید این آخرین فرصت من باشد و باید خوب بپرم. در مرحله نخست لیگ طلایی در پرش سوم 1.81 پریدم، در آن موقع حتی ربانی هم انتظار نداشت که این ارتفاع را بپرم. در پرش سوم جوری خودم را جمع و جور کردم که بتوانم ارتفاع خوبی بپرم. من با 1.70 هم قهرمان می شدم، اما 1.81 باعث می شد خیلی بیشتر دیده شوم و در ادامه جهت می توانست خیلی مرا یاری کند.

چه زمانی متوجه می شوی که رکوردت خوب می شود یا خیر؟ آیا از قبل می دانی که سرحال هستی و رکورد خوبی ثبت خواهد شد یا خیر؟

سپیده توکلی: زمانی که خودم را گرم می کنم، کاملا متوجه می شوم که شرایط بدنی خوب است یا خیر. مزیتی که در بدن من وجود دارد این است که اصلا مسابقه با تمریناتم قابل قیاس نیست. روز مسابقه جوری می پرم که اصلا در تمرین این گونه نبوده ام. شاید شرایط مسابقه و جو حاکم این شرایط را ایجاد می نماید. تماشاگر روی من خیلی تاثیر می گذارد. وقتی حس کنم که حتی یک نفر مرا نگاه می نماید سعی می کنم بهتر بپرم. حتی در روزهای تمرین اگر ببینم یک نفر در پیست حضور دارد از حرص یا علاقه به آن شخص خیلی خوب می پرم و خیلی روی من تاثیر می گذارد. از حضور هر فرد در کنار مسابقاتم استقبال می کنم، چه کسی که بامن خوب یا چه کسی که بد باشد. برای من فرقی نمی نماید، دوست دارم کسی باشد که ببیند من چه می کنم. برای همین است که می گویم اینستاگرام برای من مثبت است. در مسابقه جور دیگری هستم خیلی با انگیزه تر هستم.

آیا در این اواخر در کلیت ورزش زنان تحولی حس شده یا خیر؟

سپیده توکلی: 100 درصد. از زمانی که خودم وارد ورزش زنان شدم تا امروز میزان مدال آوری ها خیلی بیشتر شده است. فکر می کنم از نظر امکاناتی هم بخواهیم بسنجیم شرایط نسبت به قبل خیلی بهتر شده است. اما هنور هم خیلی تا شرایط ایده آل فاصله داریم. من در خصوص کل رشته ها صحبت می کنم، در بعضی از رشته ها خانم ها خیلی بهتر از مردان نتیجه می گیرند و سیر تکاملی خیلی خوبی داشته اند.

سایر رشته های ورزشی بانوان را پیگیری می کنید؟

سپیده توکلی: نتایج تکواندو و والیبال را خیلی پیگیری می کنم، اما همزمان بسکتبال، کاراته را هم پیگیری می کنم اما شخصا دوست دارم بدانم نتیجه تکواندو و والیبال چه می شود، اما سایر رشته ها را هم پیگیری می کنم.

کدام یک از ورزشکاران دختر ایران را شانس مدال در بازی های آسیایی می دانید؟

سپیده توکلی: تکواندو که شانس زیادی دارد. عباسعلی در کاراته، احمدی و خدمتی در تیراندازی هم شانس مدال آوری دارند. ووشوکاران و کبدی کاران نیز همواره مدال گرفته اند. یکسری رشته ها کارشان بهتر است و برای مدال آوری راحت تراند.

درآمد ورزشکار خانم چقدر است؟ درآمد و هزینه ها برابری می نماید؟

سپیده توکلی: درآمد ورزشکاران صفر نیست. اما هزینه ای که در ورزش می کنیم از درآمدمان بیشتر یا مساوی است. از این جهت درآمد صفر می شود. ما قبلا از فدراسیون حقوق می گرفتیم، اما اکنون دو، سه سالی است که این اتفاق نمی افتد. آقای کیهانی اعتقادی به این که به ورزشکار حقوق بدهد، ندارد. تنها منبع درآمد ما از باشگاه ها است که آن هم اصلا قابل مقایسه با سایر رشته ها و با آقایان نیست. یکی، دو سال اخیر بحث اسپانسر و تبلیغات پیش آمده است که این به ورزشکار یاری می نماید. ورزش حرفه ای به گونه ای است که ما نمی توانیم سر کار برویم. چیزی که در می آورم هزینه کار و تمرین می شود. تا قبل از ازدواج همه هزینه های من با خانواده ام بود و اکنون هم که با ایمان است.

درآمد زوج دوومیدانی کار خوب است، راضی هستید؟

ایمان روغنی: رضایت از درآمد بستگی به کاری که انجام بدهی دارد. هر چه بیشتر درآمد باشد بیشتر هزینه خواهی کرد.

سپیده توکلی: اگر در باشگاه مربی باشیم بیشتر درآمد داریم تا این که بخواهیم به عنوان ورزشکار هزینه کنیم. قطعا اگر در باشگاه های خصوص تمرین بدنسازی دهیم بیشتر در می آوریم.

ایمان روغنی: هم بیشتر در می آوریم هم کارمان راحت تر است. چون بحث قهرمانی نیست. یکی می خواهد بازویش گنده شود، آن یکی دوست دارد شکمش آب شود نهایتش این است. در بخش قهرمانی و حرفه ای مربیگری کار سختی است و مسئولیت دارد. در این رشته هم همه به دنبال پس رفت آدم ها هستند.

چه زمانی می خواهید این مربیگری و درآمدزایی را عملی کنید؟

سپیده توکلی: قبلا خیلی سقف تعیین کردم اما هیچ وقت به آن عمل نکردم (با خنده). بعد از افتی که کردم و بعد دوباره به پیشرفت رسیدم فکر می کنم سال های اولیه دوران ورزشی ام است و انگیزه ام به همان اندازه زیاد است. دیگر هیچ انتهای برای دوران ورزشی ام نمی بینم. دوباره محکم ایستادم و هیچ وقت نمی گویم تا این تاریخ ورزش خواهم کرد. به مربیگری هم از دید درآمدزایی نگاه نمی کنم.

محسن ربانی: بدبخت شدم، نمی خواهد ورزش را رها کند (با شوخی). واقعا سپیده می تواند جلو برود. فاکتورهایی که سپیده دارد از لحاظ فیزیکی در حد قهرمانی جهان است. نمی خواهم از او تعریف کنم و هندوانه زیر بغلش بگذارم، اما با توجه به جهتی که تا الان رفته اگر زحمتی برای او کشیده می شد در صندلی بهتری قرار می گرفت. در ایران محدودیت هایی داریم اگر بگویم نه تعارف الکی است. این محدودیتها در اعزام ها، در مسابقات و خیلی مسائل دیگر وجود دارد. الان خیلی تبلیغات می شود و هر مسئولی یک مقداری از سخنرانی اش را به ورزش بانوان اختصاص داده در حالی که قبلا اینگونه نبود. اکنون با جسارت همه از رییس جمهور برای پیروزیت ورزش زنان یاری می خواهند. اگر سپیده هم زودتر راهنمایی می شد اکنون عنوان قهرمان جهان را یدک می کشید.

آقای روغنی در حال حاضر مربیگری می کنید؟

ایمان روغنی: بله. من مربیگری می کنم. شاگردانی در سطح تهران و در رده های جوانان و نوجوانان دارم. اما نمی توان نشست تا استعداد از در بیاید، باید برای استعدادیابی هزینه کرد. استعدادیابی قبلا در آموزش و پرورش رخ می داد، اما اکنون دیگر کیفیت قبل را ندارد. کار مربیگری کمی سخت است. تا یک ورزشکار بیاید و به سطح پیروزیت برسد انرژی و زمان زیادی می خواهد.

به نظر می رسد که خانم ها هوادار ورزشکاران خانم نیستند. خانم ها دوست دارند فوتبال یا والیبال آقایان را ببیند، اما برای خانم ها این طور نیست. نظر شما چیست؟

سپیده توکلی: سطح مسابقات هم در نظر گرفته می شود. هر طور که حساب کنیم، سطح مسابقات آقایان خیلی بالاتر از خانم ها است. اما من قبول ندارم که خانم ها همدیگر را حمایت نمی نمایند. جنبش زنان زیاد است و پشت هم در می آیند. در مسابقات آسیایی دوستانم از سایر رشته های برای دیدن رقابت من آمدند. پیش می آید که خودم سر مسابقات رشته های دیگر می روم و اینها نشان می دهد که حامی هم هستیم. یا حتی در بازی های داخل سالن ترکمنستان تیم بسکتبال سه نفره، سارا خادم الشریعه و سایر ورزشکاران برای تشویق آمده بودند. همه به نوعی می دانند که ورزشکار چه سختی هایی را متحمل می شود و حمایت می نمایند. خیلی از بازیگران هم حامی هستند. در جدیدترین موضوع فوتسال بانوان بود که خیلی ها اعتراض کردند که چرا پخش زنده نداشته است خیلی از بازیگران معروف اعتراض کردند. این ها نشان می دهد که اتفاق مثبت رخ خواهد داد.

چقدر زمان می خواهد تا نفر بعد از شما سپیده توکلی شود؟

سپیده توکلی: قابل پیش بینی نیست. به یکباره ممکن است استعدادی بیاید که خیلی بهتر از من باشد. در کل ماده هفتگانه بسیار سخت است. این که کسی در ایران بخواهد در این رشته پیشرفت کند خیلی شرایط خاص خود را می خواهد. اما این شرایط در پرش ارتفاع راحت تر است.

اگر کسی از شما در ورزش یاری بخواهد چه خواهید کرد؟

سپیده توکلی: خیلی پیش آمده که خواستند کار مربیگری آنها را انجام دهم، اما اکنون تمام تمرکز خود را روی ورزش کردن خودم گذاشتم. اگر من دونده سرعت یا استقامت بودم می توانست کسی با من همزمان تمرین کند، اما من پرش ارتفاع را تمرین می کنم و وقتی می پرم نمی توانم هم تمرکز کنم و هم به کسی دیگر آموزش دهم. فعلا خودم فقط تمرین می کنم. در آینده هم بیشتر دوست دارم هیات علمی باشم تا این که مربیگری را انجام دهم.

بعد از کسب مدال یا رکوردشکنی واکنش خانواده ، دوستان و همسایگان نسبت به این پیروزیت چیست؟

سپیده توکلی: خیلی خوب است. در حال حاضر همه به ورزش بانوان توجه می نمایند، پیگیر هستند و به ورزش بانوان نگاه دیگری دارند. در قهرمانی داخل سالن آسیا همه به من پیام تبریک دادند و در صفحات اجتماعی خیلی به این پیروزیتم توجه شد. در فامیل نیز همه استقبال کردند و تماس گرفتند، به در خانه پوستر نصب کردند.

واکنش مسئولان به این پیروزیت ها چگونه است؟

سپیده توکلی: از طرف آنها هم همین طور . محمدیان معاون امور ورزش زنان شخصا به من تبریک گفت . روز مسابقه هم کسانی که در صندلی ویژه حضور داشتند تبریک گفتند. این پیروزیت خیلی دیده شد. بعد از مسابقه هم با ایمان، وزیر را دیدیم و ایشان هم دقیق ریز رکورد مرا می دانست و گفت آفرین. بازی های آسیایی واسه ما چه مدالی می آوری. این نگاه خیلی مثبت و این اتفاق خیلی خوشایند است که می توانم به عنوان عضو کوچکی از ورزش بانوان این نگاه را به مسئولان و جامعه بقبولانم که دختران هم می توانند پا به پای پسران مدال آوری نمایند.

به نظر شما چه زمانی مدال آوری دختران نسبت به پسران بیشتر یا برابر می شود؟

سپیده توکلی: شرایط قابل پیش بینی و قیاس نیست. اما همین که دختران پا به پای پسران مدال آوری می نمایند، خیلی خوب است و فکر می کنم این برابری روز به روز بیشتر شود.

نظرت در خصوص واژه های یا افراد زیر چیست؟

سپیده توکلی: دوومیدانی: مادر همه ورزش ها - خود زندگی

المپیک: آوردگاه بزرگی که آرزوی هر ورزشکاری است.

بهزادی: یکی از اسطوره های دوومیدانی و یکی از دوستان خودم که مدیریت می نماید و همواره حامی بانوان است.

کیهانی : به نظرم یک مدیر جدید که طرز و تفکر خودش را دارد و به نوعی هم تا الان پیروز بوده است.

غیاثی: ترو خدا آقای غیاثی را نگویید.

زن و شوهر پرسپولیسی یا استقلالی هستید. کری خوانی ندارید؟

سپیده توکلی: هر دو پرسپولیسی هستیم و کری خوانی نداریم. البته موقع فوتبال ها جفت مان می خوابیم. وقت نداریم تلویزیون را روشن کنیم.

نظرتان در خصوص جام جهانی فوتبال چیست؟

سپیده توکلی: سال جاری اولین سالی است که ایم بدون دغدغه به جام جهانی رفته است و این اتفاق بزرگی است. به شخصه نظرم این است که در این دوره هیجانی تر می توانم مسابقات را ببینم و تیم خوبی را راهی جام جهانی کردیم. امیدوارم که فوتبالیست های ایرانی بتوانند خیلی بهتر بازی نمایند.

پیش بینی شما از سه بازی فوتبال ایران چیست؟

سپیده توکلی: سه بازی را خواهیم باخت.

ایمان روغنی: سه تا را می بازیم. ما همواره می خواهیم بر اساس دفاع ببریم، یک گل هم که بخوریم بدشانسی ما خواهد شد مثل بازی با آرژانتین. ما برای برد نمی رویم، تنها می خواهیم دفاع کنیم. اگر بخواهیم به این شکل جلو برویم هر سه بازی را می بازیم. البته تفاضل گل ها خیلی بالا نخواهد بود. در حد همان یک بر صفر بازی ها تمام می شود.

محسن ربانی: بنابر شرایطی که در فوتبال فراهم است رفتن به جام جهانی کار بزرگی نیست، به نظر من اصلا کار بزرگی نکردند. فوتبالیست ها بهترین مربی جهان را دارند ، بیشترین هزینه برای آنها است و بهترین امکانات از لحاظ آموزشگاه و زمین برای آن ها فراهم است. با این امکانات باید به جام جهانی می رفتند. من برای آنها آرزوی پیروزیت دارم، اما اصلا علاقه ای به فوتبال ندارم و پیش بینی هم نمی کنم. بازی های فوتبال برایم جالب نیست.

محسن ربانی: ورزشکاران ما اگر در المپیک آخر شوند، همه می گویند وای آخر شد! اما نمی دانند کسی که توانسته حدنصاب المپیک را کسب و به المپیک برود خیلی کار بزرگی نموده است. حضور در المپیک در حد همین حضور در جام جهانی است. شاید هم به نظر من بیشتر. حرف فردوسی پور را این اداها نخ نما شده است که راجع به کتف حدادی گفته بود، اصلا فراموش نمی کنم. ورزشکاری که به این حد رسیده برای باخت به المپیک نمی رود. در برنامه 90 همه چیز فوتبال است و همه جهانی ورزش را فوتبال می بینند. اما به نظر من آنقدری که سایر رشته ها برای پیشرفت ورزش ایران زحمت می کشند، فوتبال بازخوردی ندارد. درست است که همه جهان فوتبال را دوست دارند، فوتبال تبلیغات دارد، همه فوتبال را نگاه می نمایند، اما اگر بحث ورزش باشد شاید آن قدر برای جامعه بازخوردی نداشته باشد. در صعود به جام جهانی همه شهرها را شادمان هستند، ما هم قلبا شادمان می شویم و شاید ما هم دو تا بوق برای این شادمانی بزنیم، اما افسوس می خورم لحظه ای که دوست من در المپیک دستش از مدال کوتاه می ماند یا آخر می شود همه مسخره اش می نمایند و می گویند عمه من هم آخر می شد.

محسن ربانی: شانس حضور پیدا کردن در بازی های آسیایی هم کار بزرگی است. این که یک خانم بتواند با ثبت رکورد از میان همه ورزشکاران انتخاب شود و به بازی های آسیایی حاضر شود کار بزرگی است، چون برای انتخابش تاس نینداخته اند. حالا اگر اتفاقی افتاد و خدایی ننموده دستش ازمدال کوتاه ماند نباید جامعه خورده بگیرد. آن هم جامعه ای که رفتن به جام جهانی را کار بزرگی می دانند. در خیلی از ماراتن ها هر کسی از خط انتها عبور کند به او مدال می دهند. نظرشان این است که ورزشکار آن قدر روح بزرگی داشته که از خط گذشته است. حتی اگر نصف روز هم طول بکشد همه برای نفر آخر صبر می نمایند. البته این ها در صورتی است که در ایران شاید سقف قرارداد یک دوومیدانی کار 20 میلیون تومان و دستمزد یک فوتبالیست 100 برابر یا شایدم بیشتر از آن باشد.

باد موافق در ثبت رکورد تاثیر می گذارد؟

محسن ربانی: در ارتفاع نه. تاثیر ندارد. در دوهای سرعت، پرش سه گام و طول تاثیر ندارد. در ارتفاع باد موافق رکورد را باطل نمی نماید و ممکن است تاثیر معکوسی هم بگذارد. چون افقی می دوند و عمودی می پرند. جریان و محورها عوض می شود. در پرش با نیزه هم تاثیر در ثبت رکورد ندارد.

گزارش از: معصومه عبدالجوادی خبرنگار خبرنگاران