قطار تنها همسفر روزهای تنهایی من بود - بلاگ پو

به گزارش خبرنگاران، در نوشتاری از حامد عسکری در روزنامه جام جم می خوانیم: رفتن همواره برای من بیشتر از رسیدن موضوعیت داشته و جهت همواره برایم مهم است و به قول معروف جهتمحورم تا مقصدمحور. چگونه رسیدن برایم خیلی مهم تر است تا صرف رسیدن و قطار این احتیاج و عطش مرا خیلی عجیب برآورده می نماید. سفر با قطار انسان را به طرز عجیبی آرامش می دهد.

حیرت آور نیست تو در عین این که قطار مشغول رفتن است، می نشینی و یک فنجان چای در دست به تپه ماهورها، دشت ها، جنگل های دویال قطار زل زده و به همه چیزهایی که در کله ات می گذرد محکم نگاه و فکر می کنی؟

من سال های اول دهه 80 تهران دانشجو شدم و برای رفتن به کرمان و برگشتن، امن ترین و مقرون به صرفه ترین و راحت ترین وسیله قطار بود. من جوانی آرمانگرا بودم که می خواستم با کلمه و شعر جهان را تغییر دهم و غصه همه چیز را می خوردم حتی غصه زمستان مورچه ها را ... قطار رفیق من بود و حداقل ترمی یکی دو بار با هم سفر می رفتیم.

به جمله ام دقت کنید! قطار یک وسیله نقلیه مثل بقیه وسایل نقلیه نبوده و نیست. وقتی تو می گویی با ماشین یا هواپیما رفتم، تبریز این معنای به وسیله می دهد اما برای من وقتی می گفتم دارم با قطار می روم کرمان معنای به وسیله نمی داد بلکه به معنای به همراه بود، یعنی توی دلم و ذهنم جمله این جوری حک می شد که من دارم به همراهی قطار می روم کرمان به همان صمیمیتی که بگویم من دارم با مرتضی می روم کرمان ... اتفاقات عجیب و غریب هم کم ندیده ام؛ از به جهان آمدن کودکی در ایستگاه بافق بگیر تا دعوای زن و شوهری و راه انداختن بساط جوجه و قلیان در کوپه بغلی و دستگیری یک قاتل فراری در قطار و ... (آخ من چقدر سوژه دارم برای نوشتن! راستی چرا تا حالا به نوشتن قصه هایم از قطار فکر نکرده ام؟)

اولین سفر تنهایی ام به تهران بود. قبل ترها مثلا از کرمان با ماشین های بین شهری به بم و برعکس رفته بودم. شهرهای دیگر درون استانی هم رفته بودم ولی رفتن به مرکز - آن هم با قطار - لذتی بود که قرار بود تجربه اش کنم. حوالی اردیبهشت 17 سالگی ... نمایشگاه کتاب تهران داشت آغاز می شد و من باید برای غلت خوردن در اقیانوس کتاب خودم را به کرمان می رساندم. به حضرت پدر عرض کردم که برای بازدید از نمایشگاه بین المللی کتاب قصد عزیمتی چندروزه به تهران دارم و مفهوم لایه دومی این گزاره این بود که سر کیسه را شل کن و کمی وجه رایج مملکت بسلف که بی مایه فطیر است.

حضرت یک ربع سکه بهار آزادی را به من داد و فرمود که در بازار قدیم برو پیش آقای مهرزاد و این را بفروش و خرج راهت کن! نوزده هزار و هشتصد تومان ربع سکه را فروختم. سه هزار و هشتصد و تومان بلیت قطار خریدم و روز موعود خودم را به ایستگاه رساندم و سوار شدم. هیولای فولادی سبز رنگی که قرار بود زمین را چاک بدهد و بر زمین کویر بخزد و مرا به مرکز برساند؛ جایی زیر سایه دماوند و البرز. نگویم از تماشای غروب در پهنه دشت و موسیقی صدای قطار. نگویم از صدای بسطامی در واکمن سونی با باتری های شارژی. نگویم از لذت چای در رستوران و تماشای تپه های زیتونی رنگ.

نگویم از شب و مطالعه داستان های کوتاه خانم ویرجینیا ولف زیر نور نارنجی چراغ مطالعه کوپه ام. شرکت های پیمانکار راه آهن اشتباه می نمایند توی قطار فیلم پخش نمایند، موسیقی پخش نمایند، اینترنت بگذارند. اینها همه خوب است ولی من یقین دارم توی این چند ساعت سفر حالا شما فیلم هم ندیدی ندیدی ... موسیقی هم گوش نکردی نکردی ... این روزها توی جیب هر کسی یک ماسماسکی هست که هر چه بخواهد را می تواند در دسترس داشته باشد ... سفر با قطار سفر تنهایی است ... به معنای واقعی رفتن است ... بوسه های ایستگاه راه آهن واقعی ترند و اشک هایش جانگدازتر ... رفتن (با) قطار را حتی شده یک بار هم حتما تجربه کنید ... کجایش مهم نیست ... شما اگر با قطار به هر جایی سفر کنید سفرتان یک آغاز حیرت آور و هوش ربا داشته و مطمئنا این قدر انرژی خوب از آغازش به شما تزریق می گردد که تا آخر سفر زیر پوست شما و در رگ هایتان جاری باشد و بتوانید در لحظه لحظه سفرتان تقسیمش کنید و به دیگران هدیه بدهید.

bestcanadatours.com: مجری سفرهای کانادا و آمریکا | مجری مستقیم کانادا و آمریکا، کارگزار سفر به کانادا و آمریکا

asiaro.ir: سفر به آسیا و کشورهای شرق آسیا، آسیای مرکزی و خاورمیانه

thailandro.ir: سفر به تایلند با همه خوشی ها و تفریحات هیجان انگیز