غربت غربی،غروب سلبریتی
به گزارش بلاگ پو، اعتراضات سراسری اخیر در ایالات متحده اتفاق شگرف و مهمی است که می تواند از ابعاد و زوایای گوناگون مورد آنالیز قرار گیرد. قتل تاسف برانگیز مرد سیاه پوست آمریکا کبریتی بود که جامعه در حال انفجار امریکا را شعله ور ساخت.
قطعا تحولات اجتماعی موضوعاتی تک ساحتی نیستند که بتوان آنها را صرفا از یک منظر مورد آنالیز قرار داد. این فرضیه که بحران مالی و تنش های منبعث از آن بر نگرانی های معیشتی آحاد جامعه افزوده و طبقه فرو دست شهری (بخش قابل توجهی از جمعیت سیاه پوستان) را به آستانه انفجار رسانده است، دقیق و منطقی است.
اما نگاه صرفا مالی به تحولی چنین گسترده و شگرف ، قطعا موجب خطا در تحلیل خواهد شد و سطح بحث را از یک تحول گسترده و چند وجهی به قیام گرسنگان تقلیل خواهد داد. به نظر می رسد برای اجنتناب از تحلیل اشتباه و کم اهمیت انگاشتن (underestimation) آنالیز جامعه شناختی وقوع و گستره واکنش به این حادثه الزامی باشد.
ژان بودریار فیلیسوف معروف فرانسوی در کتاب جامعه مصرفی معتقد است جوامع سرمایه داری برای بقا و رشد خود به شدت به مصرف انبوه (Mass consumption) وابسته هستند . از نظر بودریار و سایر فلافسفه چپگرا در جوامع کاپیتالیستی مصرف بخشی از اقتصاد و یا راهی برای تامین نیازها نیست. بلکه مصرف عظیمترین مولفه فرهنگ ، هویت و حتی ایدلوژی انسان غربی است.
اما منادیان این فرهنگ و ایدئولوژی نه اساتید دود چراغ خورده دانشگاه هستند و نه مبارزان آزادیخواه. پرچمدران این فرهنگ و اندیشه لشکر پر زرق و برق بازیگران، ورزشکاران، هنرمندان و ... هستند که از آنها تحت عنوان سلبریتی یاد می گردد.
به گواهی تاریخ، اسناد و آمار جوامع کاپیتالیستی همواره از این لشکر بدون سلاح برای دو هدف عظیم بهره برداری نمودند:
تشویق به مصرف بیشتر، جلب توجه به موضوعات کم اهمیت تر (نظیر مد و فشن و ..) به منظور آنکه بر مسائل اصلی جامعه سرپوش نهاده گردد.
ترامپ که ذاتا سلبریتی قهاری بود توانست با بهره بردای از قدرت سلبریتی نه تنها ریاست جمهوری را آن خود کند بلکه از آنان در جهت پایه های قدرتش نیز بهره های فراوان جست.
اما مشکل از آنجا آغاز شد که فراگیری ویروس کرونا عرصه را بر جلوه گری سلبریتی ها تنگ کرد. با بسته شدن سینماها و کنسرتها و شوهای پر جمعیت تلوزیونی، سلبریتی ها سنگرهای پوشالی خود را یکی بعد از دیگری از دست می داندند. هرچه فراگیری بیماری بیشتر می شد بازار آنان کساد تر می شد. از آن طرف همه گیری کرونا و بحران های مالی ، بیکاری گسترده و ... منتج از آن چنان عرصه را بر مردم تنگ کرد که نه برای توده ها حالی باقی ماند و نه برای سلبریتی ها مجالی.
آغاز کرونا و متعاقب آن افول ستاره سلبریتی ها مردم آمریکا را علاوه بر مسائل معیشتی با بحران معرفت شناسی (Epistemologic) نیز روبه رو ساخت. کرونا یک نتیجه ناخواسته به همراه داشت قرنطینه، گوشه نشینی ، عزلت.
مردمی که دهه ها اموخته بودند ایام را با هیاهوی هر روز مسابقه و فلان مراسم فرش قرمز و .. سپری نمایند به ناگاه با سکوتی گسترده روبرو شدند. فراتر از آن مردمی که عادت بودند به جای تامل و تفکر تنها نظاره گر باشند و یا حداکثر مصرف کنننده نظرات بسته بندی شده سلبریتی ها، به ناگاه خود را تنها می دیدند.
سکوت ناخواسته فرصتی شد برای تامل ، برای روبرو با واقعیت های جامعه به دور از زرو برق و جار و جنجال سلبریتی ها . در تاریخ معاصر آمریکا شاید بحران کرونا اولین باری بود که مردم ایالات متحده فرصت کردند در سایه آن وقایع جامعه شان را از چشم خود ببیند نه از زاویه لنز دوربینی که هدف اش زوم کردن سلبریتی هاست.
قتل جورج فلوید اولین قتل نژاد پرستانه در ایالات متحده نبود، احتمالا آخرین هم نخواهد بود. آنچه این قتل را از موارد مشابه جدا کرد این بود که در غروب نمایش های سلبریتی گونه، زشتی این واقعه بیشتر از همواره نمایان تر شد.
دانشجوی دکترای روابط بین الملل
310 310
منبع: خبرآنلاین