معرفی فیلم لالالند؛ ادای دین به موزیکال های کلاسیک هالیوود به شیوه آقای شزل - بلاگ پو

فیلمسازی که میان دو عشقش موسیقی و سینما سرگردان است و توانسته در آثارش آن دو را کنار هم به چنان تعادلی برساند که آثاری کامل از هر دو هنر خلق کند. فیلم ویپلش درباره دنیا تاریک یک هنرمند بود اما لالالند فیلم مفرح تر، رنگین تر و شادتری است. فیلمی به سبک موزیکال های قدیمی هالیوود در دوره ای که بنظر می رسد دیگر کسی موزیکال ها را تحویل نمی گیرد.

نقطه اشتراک داستان وست ساید، بانوی زیبای من، الیور! و شیکاگو چیست؟ همه موزیکال هایی هستند که جوایز اسکار را درو کردند. شکی نیست که آموزشگاه عاشق این فیلم ها است و قانون محل اتکای این فیلم ها هم بسیار ساده است: مادامی که پروداکشن بزرگ و شور و طراوت در کار است، هرچه می خواهی مطنطن و غلیظ باش. جمله ای که بینوایان در سال 2012 مهر تأیید دوباره ای بر آن زد.

لالا لند همه آن شروط را دارد، به علاوه چیزهای دیگر. رایان گاسلینگ و اما استون برای سومین بار در نقش زوج اصلی یک فیلم ظاهر می شوند. لالا لند قصه دو هنرمند پرامید است یکی موزیسین و دیگری بازیگر که عاشق همدیگر می شوند و درعین حال، سخت تقلا می نمایند تا مسیر هنری روبه رشدشان را با زیست اجتماعی شان تنظیم نمایند.

فیلم نامزد 14 جایزه اسکار شد و حتی تا پای گرفتن جایزه برترین فیلم هم رفت اما درنهایت بازی را به فیلم مهتاب که درباره تبعیض نژادی بود واگذار کرد.

لالالند فیلمی در ستایش خود موسیقی است. در ستایش آن موسیقی که بیش از هر کسی خود هنرمند را راضی می نماید. آن موسیقی که در کلابی کوچک اجرا می گردد اما همان چیزی است که سباستین دوست دارد و نه آنچه که بازار از او می خواهد و البته همین موسیقی بازار او را دست و پا می نماید.