خانه داری خام خام نمی گردد، باید جا بیفتد - بلاگ پو

تخم مرغ بچه ها را توی ظرف لعابی می گذارم روی گاز تا آبپز گردد. تا زمانی که بپزد من وقت دارم چند تکه ظرفی که آخرشب رفته توی بغل سینک نشسته، بشورم و بفرستم خانه شان که داخل کابینت است. بچه ها دنبال کنترل تلویزیون می گردند و من هم تا نان یخ زده، کم کم گرم گردد توی سفره، حرفی ندارم که یک چیزکی ببینند.

میتوانم نانها را توی توستر داغ کنم اما عمدا میگذارمشان توی سفره، خیلی وقتها انجام دادن همزمان چندکار، باعث می گردد یادم برود نان آنجاست و بوی سوختنش که بیاید تازه بفهمم ای وای، اینجا هم چیزی بوده که من باید به آن سر می زدم.

صبحانه دادن به بچه ها و بارگذاشتن ناهار و شستن ظرفها خیلی طولی نمی کشد، آنقدر هر روز این کارهای تکراری را انجام می دهم که از برشده ام. ولی برخی وقتها با بچه ها کیک درست می کنیم یا لواشک می سازیم،حتی یکبار ذرت مکزیکی خانگی درست کردیم. اینجور وقتها من دیگر فقط یک مامان خانه دار نیستم، مهارتهای دیگرم را رو نموده ام که بچه ها از تماشاش ذوق می نمایند.

یک ساعت از وقتمان را هر روز صرف خانه می کنیم! خود خود خانه! اصلا برای همین به ما می گویند خانه دار چون هوای خانه را داریم و خوب به آن می رسیم تا تمیز و معطر و دلگرم بماند. طوری باشد که وقتی نگاهش می کنیم دلمان بخواهد یک کنجش مال ما باشد تا کتاب بخوانیم، تلویزیون ببینیم، بچه هایمان در آن بدوند و بخندند و آخر سرهم کاری نمایند که باز روز از نو روزی از نو!

ما خانه دارها خیلی زیادیم! آنقدر بیشماریم که هیچ سازمان و ارگان و نهادی ما را گردن نمی گیرد! هیچ روانشناسی از پس توضیح رفتارهای ما برنمی آید. هیچ جامعه شناسی هم نمی تواند بگوید چطور یک جامعه کوچولو مثل خانواده را ما توی همین خانه ها طوری اداره می کنیم که همه رنج سنی ها کنار هم به خوبی زندگی می نمایند؟!

من وخانه رفیقیم!

یادش بخیر، نوجوان که بودم از عمه ام که تازگی سرپرستار شده بود پرسیدم کار خانه سخت تر است یا بیمارستان، جوابش خیلی جالب بود : کار خونه سخت تره، چون نمیدونی قراره با چی روبرو بشی. اما توی بیمارستان و هرکار دیگه ای، یه سری توضیح وظایف داری.

ما خانم های خانه دار حتی اگر نویسنده باشیم یا معلم، یا حتی پرستار و دکتر، باز خانه بیخ گیسمان است. انگار خانه را سرجهازی به ما داده اند که مراقبش باشیم آب توی دلش تکان نخورد. هر روز همه خانه را هم برق بیندازیم باز یک جایش هست که ندیده ایم. یا طوری است که اصلا دستمان نمی رسد. مثلا همین حالا که من این روایت را مینویسم، شیشه های پنجره ما حتما لک دارد، کمدهایی بالایی پر از وسایلی است که فکرمی کنم باید دور بیندازم و...

ولی ما با خانه رفیقیم، عین دو دوست که هر روز از طلوع آفتاب تا خود شب وقتشان را با هم میگذرانند. باهم چایی میخورند، ظرفهای آبگوشت و کوکو و قیمه بادمجان را می شورند، قوری چایی را پر از هل و گلاب می نمایند، روشویی دستشویی را با شوینده ها برق می اندازند، لباس های توی لباسشویی را هفته ای چندین بار پهن مینمایند، اسباب بازی های زمین ریخته را جمع می نمایند، دسته های مبل لک شده را شامپو می زنند، جارو! چطور جارو یادم رفت؟! روزی چندبار جارو می کشند و ترق توروق کمرشان که خوب در آمد به هم خسته نباشید می گویند!

خانه دیگر جزوی از ما شده انگار، وقتی شلوغ است کلافه ایم، وقتی خاک گرفته، دل مرده ایم، وقتی خانه فرش و مبل نو دارد، ما دلمان پر از فشفشه می گردد، وقتی خانه ساکت است، آرام تریم، وقتی شلوغ است و پر از مهمان، هیجان خونمان بالا می رود.

خانه داری، شغل نیست، گفتم که هیچ ارگانی همچین سِمَتی را تعریف نمی نماید! اما سخت تر از همه مشاغل دنیاست. از همه خانمهای شاغل بپرسیم همین را می گویند. آنها حاضرند ساعتها اضافه کاری بگیرند اما با یک قابلمه خورشت و یک عالمه لباس که هر روز سر از مبلها و اتاقها و حتی دم در خانه درمی آورند، دست و پنجه نرم ننمایند.

خانه روانشناس من است!

اما خانه یک چیزهایی دارد که فقط با خانمها قسمت می نماید. فقط با ما شریک می گردد و این را همه ما می فهمیم. همه مایی که هر روز انتخاب می کنیم از صبح با خانه سر کنیم و هرکاری از دستمان برمی آید انجام بدهیم تا شکل و شمایل خانه همانی باشد که مهمانهایش دوست دارند. همه انگاری مهمانند. چه بابای خانه که صبحها می رود سرکار، چه بچه ها که یک روز بالاخره برای خودشان زندگی و خانه تازه ای می سازند. هر روز ما میمانیم و خانه و آن بخشی که فقط با ما شریک می گردد.

هر روز توی سابیدن کف کابینت ها و تکاندن نم لباسها، حس رها شدنی هست که توی هیچ شغلی نیست. وقتی هویج درشت و سفت را رنده می کنیم، انگار یک حس هایی هم درون ما این طور ریز ریز می گردد و قاطی پوست هویجها توی سطل می رود.

وقتی بوی غذا توی خانه می پیچد، با آن یک قاشقی که مزه می کنیم و بوی بهشت می دهد، هر روز به ما می گوید که تو برترینی! بله همین کار ساده را میگویم. توی خانه هزاران کار هست که ما به برترین شکلش انجام می دهیم و دارد به ما پیغام کوتاهی می دهد که امیدبخش است. همین خورشت جاافتاده، کوکوی برشته، مرغ خوش ادویه، همینها هم توی سر ما خانمهای خانه دار سمفونی اعتماد به نفس است . چرا نباشد؟! وقتی هیچ جامعه شناسی از پس دودوتا چهارتای این همه کار موازی توی خانه برنمی آید، ما درحالی که یک چشممان به بچه دوممان است که دارد از مبل بالا می رود، دستمان دارد کف توی قابلمه را می شوید و زبانمان به بچه اول که آب قصد دارد می گوید : چشم مامان الان!

شاید خانمهای زیادی خیاطی بلد نباشند، میل قلاب بافی دستشان نگرفته باشند و خیلی هم از هنر ترشی انداختن سر در نیاورند، اما همه خانمها بلدند یک غذای ساده را با یک لبخند طوری سر سفره بیاورند که طعم دلگرمی اش زیر زبان همه اهل خانه مزه کند، این کاری است که هر روز یک خانم خانه دار انجام می دهد و حتی گاهی خودش هم یادش می رود چه لحظه های مهمی را دارد می سازد.

بچه ای که سرکلاس، وقتی معلم سوال می پرسد دستش را بالا میبرد و جواب را می گوید، مردی که توی اداره، با خوش رویی جواب ارباب رجوع را میدهد، پسر نوجوانی که ته مانده انرژی اش را ذخیره می نماید برای تماشا مامان و بعد هم یک شوت محکم زیر توپ آرزوهایش، همه و همه توی خانه ای لبخندشان را تجدید می نمایند که یک خانم، محور آن است. اصلا خانه خانم دار نداریم! اما خانم خانه دار چرا...

خانه، وقتی خانمها در آن باشند، جان می گیرد، عطر می دهد، دلگرمی می بخشد، حتی سرسبز می گردد،...

خانه داری، تکرار روزمره مهری است که هر روز از قلب خانمها رها می گردد و توی نخ فرشها، درز بالشتها و حتی پشت شیشه های سرکه و آبلیمو توی یخچال جا می گیرد...امروز یکبار دیگر به خانه نگاه کنید، حتما این مهر را می بینید!